بررسی روش های مختلف افزایش حل پذیری و سرعت انحلال داروی کارودیلول

Abstract

حل پذیری یک ماده در یک حلال، یکی از مهمترین خصوصیات فیزیکوشیمیایی در علوم داروئی می باشد. هدف: اثرات مهم حل پذیری در علوم داروئی را می توان در خصوصیات مرتبط، همانند سنتز، استخراج، خالص سازی، نوبلور کردن، آنالیز، فرمولاسیون، جذب، توزیع، متابولیسم، حذف و سمیت دید. روش های مختلفی برای محلول سازی، همانند تغییرات دما، استفاده از کمک حلال، میسلیزاسیون و کمپلکس کردن به کار می روند. استفاده از کمک حلال و تغییرات دما در دسترس ترین روش های تغییر حل پذیری می باشند. روش های محاسباتی طی دهه های اخیر معرفی شده اند که برخی از آن ها مبتنی بر همبسته کردن داده های تجربی، برخی مبتنی بر اصول نظری و داده های تجربی و برخی مبتنی بر اصول نظری هستند. روش کار: مدل جویبان-آکری دقیقترین مدل نیمه تجربی برای پیش بینی حل پذیری در مخلوط حلال ها می باشد. طی یک مطالعه اخیر، پارامترهای آبراهام جهت عمومی کردن معادله جویبان-آکری برای استفاده کردن در پیش بینی حل پذیری مواد در مخلوط های غیر آبی، بکار برده شدند.

یافته ها: در مطالعه حاضر، مقادیر تجربی حل پذیری کارودیلول در مخلوط های دو تائی اتانول و پروپیلن گلیکول در دماهای مختلف اندازه گرفته شدند و جهت بررسی قابلیت استفاده از مدل تعمیم یافته جویبان-آکری ، بکار برده شدند. نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه تایید کرد که معادله تعمیم یافته جویبان-آکری با پارامترهای آبراهام قابلیت استفاده در پیش بینی حل پذیری مواد در مخلوط های حلال های غیر آبی را با درصد خطای قابل قبول، دارد. در ادامه پارامترهای ترمودینامیکی به منظور بررسی مکانیسم حل پذیری مورد مطالعه قرار گرفت. در بخش آخر کلیه داده های حل پذیری موجود برای داروهای قلبی عروقی جمع آوری شد که می توان به عنوان مرجعی برای کارهای دیگر محققین استفاده شود.