بررسی اثرات کارواکرول و ماینوسایکلین بر اسپرماتوژنز و فاکتورهای بیوشیمیایی خون در موش‌های صحرایی بالغ مدل دیابتیک
Abstract
هدف مطالعه حاضر برسی اثرات کارواکرول و ماینوسایکلین بر اسپرماتوژنز و فاکتورهای بیوشیمیایی خون در موش‌های صحرایی بالغ مدل دیابتیک بوده است.
مواد و روش ها: حیوانات به طور تصادفی به 9 گروه تقسیم شدند. گروه کنترل، دیابت، کنترل دریافت کننده سیترات بافر، دیابتیک دریافت کننده کارواکرول (با دوز 75 میلی گرم/کیلوگرم)، دیابتیک دریافت کننده ماینوسایکلین (با دوز 100 میلی گرم/کیلوگرم)، دیابتیک دریافت کننده کارواکرول و ماینوسایکلین، گروه سالم دریافت کننده کارواکرول، گروه سالم دریافت کننده ماینوسایکلین، و گروه سالم دریافت کننده کارواکرول و ماینوسایکلین. بعد از دوره درمانی (8 هفته) سطح شاخص های استرس اکسیداتیو در پلاسما اندازه گیری شد و همچنین بیان Bax و Bcl-2 با روش RT-qPCR در بافت بیضه بررسی شد. همچنین پارامترهای اسپرم و سطح هورمون های تستوسترون، LH ، و FSH مورد بررسی قرار گرفت.
یافته ها: نمره جانسن به همراه ضخامت اپیتلیوم و قطر لوله‌های سمینیفروز در گروه دیابتیک بعد از مصرف کارواکرول و ماینوسایکلین در مقایسه با گروه دیابتیک افزایش یافت. سطح تستوسترون، LH ، FSH و آنزیم های آنتی اکسیدانی (SOD و GPx) در گروه های درمانی به طرز چشمگیری نسبت به گروه کنترل دیابتیک افزایش یافت. همچنین سطح MDA و بیان ژن Bax در گروه های درمانی کاهش قابل توجهی را نشان داددر حالی که بیان ژن Bcl-2 در گروه های تحت درمان افزایش یافت.