مقایسه الگوی درمان و پیامد بیمارستانی شوک کاردیوژنیک ناشی از انفارکتوس قلبی با صعودقطعه STبین سال‌های 92-88 و 97-93 در بیمارستان شهید مدنی تبریز
Abstract
شوک کاردیوژنیک به علت کاهش خروجی قلبی، به عنوان یک حالت هیپوپرفیوژن ارگان‌های انتهایی تعریف شده است. این شوک گستره‌ای از هیپوپرفیوژن خفیف تا شوک عمیق را در بر می‌گیرد. در این مطالعه با توجه به بهبود روشهای رواسکولاریزاسیون و ریپرفیوژن در سال های ۱۳۹۳-۱۳۹۷ و انجام آنژیوپلاستی اولیه با تعداد بیشتر،فرض بر این است که پیامد بالینی این بیماران در سال های ۱۳۹7-۱۳۹3بهبود یافته باشد.لذا مطالعه ای طراحی شد تا با تقسیم بیماران در دهه ی اخیر به دو بازه ی پنج ساله، مورتالیتی بازه ی دو با بازه ی اول مقایسه شود و همچنین میزان و نوع ریواسکولاریزاسیون تعیین شود و با توجه به اینکه تا کنون مطالعه مشابه در ایران و مرکز ما انجام نشده، لازم است که میزان مورتالیتی و پیامد در این مرکز مشخص و تعیین شود تا در صورت بالاتر بودن از نرم های جهانی ،راهکارها و روشهایی برای بهبود شرایط و درمان این بیماران پیش بینی گردد.
مواد و روش ها:
در این مطالعه ی توصیفی مقطعی جهت انجام مطالعه ، با مراجعه به بایگانی مرکز قلب بیمارستان شهید مدنی تبریز، لیست تمامی بیمارانی که در طی سال‌های 1388 تا 1397 با تشخیص شوک کاردیوژنیک به بیمارستان شهید مدنی دانشگاه علوم پزشکی تبریز مراجعه کرده بودند به صورت تمام شماری تهیه و پرونده این بیماران بررسی شد. سپس چک لیست مطالعه شامل معیارهای دموگرافیک (سن، جنس)، ریسک فاکتورها (دیابت، هایپرتنشن، هایپرلیپدمی، مصرف سیگار، COPD، و نارسایی کلیوی)، استراتژی های درمانی (CAG، ترومبولیتیک، PCI، CABG، هرگونه ریواسکولاریزاسیون و یا بالون پمپ)، مورتالیتی بیمارستانی تکمیل شد.
یافته ها:
در این مطالعه ۴۵۰ بیمار مبتلا به شوک کاردیوژنیک بررسی شد که از این بین ۴۱۰ بیمار مبتلا به شوک کاردیوژنیک با صعود قطعه ی ST بوده است . توجه به نتایج این مطالعه میزان مورتالیتی در سال های 97-93 به طور معنی داری نسبت به سال های 92-88 کاهش یافته است.طبق نتایج به دست آمده استفاده از GPIIbIIIa در سال های ۹7-۹3 نسبت به سال های 92-88 افزایش معنی داری داشته است ولی سایر روش های درمان تفاوت معنی داری نداشته است.