مقایسه درمان ترموتراپی و درمان با لیزر کم توان در بیماران مبتلا به (TMD) Temporomandibular joint disorder مقاوم به درمانهای معمول

Abstract

مقدمه اختلال گیجگاهی فکی، شایع ترین اختلال فکی بوده و دارای علل مختلفي می باشد. هدف از مطالعه حاضر تاثیر روشهای درمانی ترموتراپی با دیاترمی و هات پک با روش درمان با لیزر کم توان در بیماران مبتلا به TMD بود. مواد و روشها در این مطالعه کارازمایی بالینی 33 بیمار مبتلا به TMD و مقاوم به درمانهای معمول که از درمانگاه های فک و صورت و دانشکده دندانپزشکی و به کلینیک بیمارستان امام رضا معرفی می‌شدند، و دارای شرایط ورود به مطالعه بودند انتخاب شدند. بعد از تشخیص نوع TMD بیماران از بین افرادی با اکلوژن های اسکلتی نرمال (اکلوژن کلاس I) که مبتلا به درد در ناحيه عضلات جونده و مفصل چه در طي فشردن يا در طي حركات فك با منشا اختلال در مفصل گیجگاهی فکی بودند انتخاب شد. تصاویر رادیوگرافی همچون CT scan این بیماران موید اختلال مفصلی بود. بیماران بطور تصادفی به سه گروه مساوی (11بیمار) تقسیم شدند. برای شروع کار نحوه سنجش درد به بیماران آموزش داده شد و میزان درد بر اساس VAS و میزان باز شدن دهان (با استفاده از خط کش، فاصله بین لبه دندانهای پیشین مرکزی در فک بالا و پایین بر حسب میلیمتر) در شروع مطالعه اندازه گیری شد. سپس بیماران هر سه گروه به مدت 12 جلسه (هر هفته دو جلسه) مورد درمان قرار گرفتند. در هر سه گروه کلیه بیماران دارو درمانی(مشابه) دریافت کرده و به همراه دارو، درمانهای مورد نظر ( لیزر، دیاترمی و هات پک) را دریافت کردند. در جلسه دوازدهم مجددا شدت درد بیمار و میزان باز شدن اندازه گیري شد. نتایج پس از 12 جلسه درمان میزان کاهش شدت درد در گروه لیزر (48/1±00/5) بطور معنی داری بیشتر از گروه دیاترمی (35/1±73/3) و هات پک(36/1±64/3) بود(p<.05). کاهش شدت درد در دو گروه دیاترمی و هات پک مشابه بود. میزان افزایش باز شدن دهان در گروه لیزر (69/2±78/6) بطور معنی داری بیشتر از گروه دیاترمی (8/1±18/3) و هات پک(38/1±58/4) بود(p<.05). تغییرات باز شدن دهان در دو گروه دیاترمی و هات پک مشابه بود. نتیجه گیری درمان با هات پک و دیاترمی تاثیر مشابهی در درمان بیماران مبتلا به TMD دارند و این تاثیر کمتر از درمان با لیزر می باشد.