بررسی اثر مصرف حاد اُکس کاربازپین بر علایم محرومیت از مرفین در موش صحرایی نر

Abstract

تاثیر بر روی نوروترنسمیترهای تحریکی مانند گلوتامات، ماده پی و... یکی از مکانیسم های مهم ضد دردی مرفین می باشد. در صورت مصرف مزمن مرفین بعد از مدتی نوروترنسمیترهای مذکور افزایش یافته و وابستگی رخ می¬دهد. مطالعات قبلی تاثیر اُکس-کاربازپین بر سطح نوروترنسمیترهای تحریکی را تایید کرده است، لذا در مطالعه حاضر تاثیر احتمالی اُکس¬کاربازپین بر فرایند وابستگی (علائم سندروم محرومیت) مورد ارزیابی قرار گرفت. هدف: هدف این پایان نامه ارزیابی تاثیر مصرف حاد اُکس¬کاربازپین بر روی علائم سندرم محرومیت از مرفین در موش صحرایی نر بود. روش کار: آزمایشات بر روی موش های صحرایی نر با وزن 225-275 صورت گرفت. براي ايجاد وابستگي از تزریق 9 روزه مرفين در دوز هاي 5 ميلي¬گرم (روز اول)، 10 میلی¬گرم (روز 2و3)، 15 میلی¬گرم (روز 4 و 5)، 20 میلی گرم (روز6 و 7) و 25 میلی¬گرم (روز 8 و9) به ازای هر کیلوگرم وزن بدن دوبار در روز به شکل زیر جلدی استفاده شد و صبح روز نهم یک ساعت بعد از تزریق نالوکسان با دوز 4 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن و به روش تزریق داخل صفاقی، علائم سندرم محرومیت مانند پرش، حرکات شبیه سگ خیس و ... به مدت 60 دقیقه ثبت شد. در گروه های تحت درمان با داروی اُکس کاربازپین، دارو در سه دوز 40، 80 و 160 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به روش داخل صفاقی فقط در روز نهم یک ساعت بعد از تزریق آخرین دوز مرفین، تجویز شد.

نتایج: تزریق حاد اُکس¬کاربازپین نه تنها اکثر علائم قطع مصرف را به صورت جداگانه و وابسته به دوز کاهش داد بلکه توانست امتیاز تام سندرم ترک را نیز به طور معنی‌داری (p<0.05) کاهش دهد. نتیجه گیری: تزریق اُکس کاربازپین به صورت حاد، قادر است سبب کاهش اکثر علائم سندرم محرومیت نسبت به مرفین شود.