مطالعه حل پذیری سیلدنافیل سیترات در مخلوط آب-کمک حلال

Abstract

محلولیت یک ماده به حداکثر غلظت حل شونده در محلول اشباع آن ماده در دما و فشار ثابت گفته میشود که یکی از پدیده های مهم در داروسازی و دیگر علوم می باشد.حلالیت مشترک یکی از روش های افزایش محلولیت میباشد که در آن از یک کمک حلال قابل اختلاط با حلال برای افزایش محلولیت استفاده میشود. سه کمک حلال رایج در داروسازی اتانول ، پروپیلن گلیکول و پلی اتیلن گلیکول ۴۰۰ میباشد که در این پایان نامه مورد استفاده قرار میگیرد. مدل های ریاضی متعددی برای پیش بینی محلولیت ارایه شده اند که یکی از این مدل ها مدل جویبان آکری میباشد. هدف: این پایان نامه بر آن است که محلولیت داروی سیلدنافیل سیترات را با روش کمک حلالی افزایش دهد همچنین با استفاده از داده های تجربی معادله ای برای پیش بینی محلولیت این دارو ارایه دهد. روش کار: در این مطالعه فراکسیون های جرمی از آب ـ کمک حلال با فواصل ۱۰٪ جرمی تهیه شده و مقدار مازاد دارو در آن ریخته و پس از فیلتراسیون محلول در طول موج ۲۹۰ جذب محلول ها خوانده شده و با استفاده از منحنی کالیبراسیون غلظت ها محاسبه گردید. این پروسه برای ۵ دما تکرار شد و تمام داده ها برای برای پیدا کردن معادله ای برای پیش بینی محلولیت بکار گرفته شد. نتایج: داده های آزمایشات نشان دهنده ی افزایش محلولیت با افزایش دما و اضافه کردن کمک حلال هستند همچنین ثوابت معادلات جویبان _آکری و جویبان_آکری وانت هوف هم محاسبه گردید. بحث: در فراکسیون های خاصی از هر سه کمک حلال بیشترین مقدار محلولیت مشاهده شد؛ بعلاوه افزایش دما هم باعث بهبود محلولیت گردید. با توجه به درصد قابل قبول خطا که از پیش بینی محلولیت با استفاده از معادله جویبان آکری بدست آمده بود توانایی این مدل برای پیش بینی محلولیت سیلدنافیل سیترات مورد تایید قرار گرفت.