بررسی توزیع استرس اطراف ایمپلنت های تنتلومی منفرد درانکوریج های استخوانی مونوکورتیکال و بایکورتیکال ماگزیلا به روش تحلیل اجزای محدود
چکیده
این مطالعه با هدف بررسی توزیع استرس اطراف ایمپلنت های متخلخل تنتلومی منفرد درانکوریج های استخوانی مونوکورتیکال و بایکورتیکال ماگزیلا به روش تحلیل اجزای محدود انجام شد.
مواد و روش ها. با استفاده از نرم¬افزار اباکوس، دو نوع مدل استخوانی خلف ماگزیلا با تراکم D3 بصورت مونوکورتیکال و بایکورتیکال طراحی و در هر کدام از آنها، یکبار از ایمپلنت متخلخل تنتلومی و یکبار از ایمپلنت توپر تیتانیومی استفاده¬ شد. بدین ترتیب چهار مدل ایجاد شد و نیروی 2/118نیوتنی با زاویه¬ی 75 درجه نسبت به پلن اکلوزال به هرکدام از آنها وارد شد. سپس حداکثر میزان استرس ایجاد شده در سه قسمت از ایمپلنت و سه ناحیه¬ از استخوان اطراف ثبت شد. یافته ها. کاربرد ایمپلنت تنتلومی در هر دو روش مونوکورتیکال و بایکورتیکال باعث افزایش جزئی استرس در استخوان کورتیکال کرونالی شد. از طرفی کاربرد روش بایکورتیکال نیز در هر دو نوع ایمپلنت، با افزایش استرس در استخوان کورتیکال کرونالی همراه بود. توزیع استرس در استخوان اسفنجی تمام مدل ها مشابه هم بود ولی کاربرد روش بایکورتیکال در هر دو نوع ایمپلنت، موجب افزایش استرس در استخوان کورتیکال اپیکالی شد. توزیع استرس در گردن ایمپلنت تمام مدل ها مشابه هم بود اما در میانه¬ی ایمپلنت های تنتلومی، میزان استرس به طور چشمگیری کمتر از ایمپلنت های تیتانیومی بود. همچنین قرار دادن ایمپلنت ها به روش بایکورتیکال موجب افزایش استرس در اپکس ایمپلنت ها شد. نتیجه گیری. با توجه به اینکه استفاده از ایمپلنت های تنتلومی با افزایش مختصر استرس در استخوان کورتیکال کرونالی همراه بود، به نظر نمی رسد تفاوت چندانی بین نتایج درمان با این نوع ایمپلنت و ایمپلنت تیتانیومی وجود داشته باشد. از طرفی روش بایکورتیکال همراه با افزایش استرس در استخوان کورتیکال کرونالی بوده و به نظر نمی رسد مزیتی برای تداوم بقای ایمپلنت¬ها داشته باشد.