بررسی میزان Carcinoembryonic Antigen بزاقی در انواع واکنش های لیکنوئیدی با پتانسیل بدخیمی قبل و بعد از درمان با کورتیکواستروئید موضعی
Abstract
مقدمه:
ليكن پلان دهاني يك بيماري ايمونولوژيك، غير عفوني، مزمن‌و التهابي است. لیکن پلان دهانی به عنوان ضایعه پیش بدخیم توانایی تبدیل شدن به کارسینوم سلول سنگفرشی را دارد. میزان كـارسينـو آمبـريـونـيـك آنـتـي‌ژن (CEA) در بسياري از بيماريهاي سرطاني افزايش مي‌يابد. هدف از مطالعه حاضر بررسی میزان CEA بزاق در انواع واکنش های لیکنوئیدی با پتانسیل بدخیم قبل و بعد از درمان با کورتیکواستروئید موضعی بود.
مواد و روشها:
در این مطالعه مورد- شاهدی تعداد 20 بیمار دارای لیکن پلان اروزیو و پلاک تایپ مراجعه کننده به بخش بیماری¬ های دهان دانشکده دندانپزشکی تبریز به عنوان گروه مورد و 20 فرد سالم به عنوان گروه شاهد بعد از تایید کمیته اخلاق و غربالگری بررسی شدند. بعد از پر کردن پرسشنامه و رضایت نامه برای تمامی بیماران، رنگ¬ آمیزی تولوئیدن بلو و بیوپسی جهت تایید لیکن پلان انجام گردید. سپس از هر دو گروه نمونه بزاقی تهیه شد. پس از اتمام درمان روتین از گروه بیمار مجدداً نمونه بزاقی تهیه گردید. مقدار CEA موجود در نمونه بزاق تهیه شده به روش الایزا و با کیت monobind اندازه گیری گردید. داده های بدست آمده وارد نرم¬ افزار SPSS نسخه ۲۴ گردید و از آزمون¬ های t مستقل و t زوجی جهت بررسی نتایج استفاده شد.
نتایج:
قبل از درمان میزان CEA بزاق در گروه بیمار (ng/ml 55/95±06/174) بطور معنی داری بیشتر از گروه کنترل (ng/ml 26/41±66/55 ) بود(P<0.05). میزان CEA بزاق در گروه بیمار در قبل از درمان(ng/ml 55/95±06/174 ) بطور معنی داری بیشتر از بعد از درمان (ng/ml 25/66±77/96) بود (P<0.05). دو بیمار نیز دارای دیسپلازی بودند و اختلاف معنی داری در میزان CEA بزاق در بیماران دارای دیسپلازی و فاقد دیسپلازی وجود نداشت (P>0.05).
نتیجه گیری :
CEA بزاق می تواند در اتیوپاتوژنز بیماری لیکن پلان دهانی نقش داشته باشد و به عنوان یکی از فاکتورهای کمک تشخیصی در لیکن پلان دهانی مورد استفاده قرار گیرد.