بررسی اثر HMGB1,HMGB2 بر روی بیان TLR2,TLR4,TLR9 در روی سلولهای تک هسته ای بیماران MS

Abstract

MS یک بیماری التهابی است که در آن غلاف‌های میلین سلول‌های عصبی در مغز و نخاع آسیب می‌بینند. این آسیب‌دیدگی می‌تواند در توانایی بخش‌هایی از سیستم عصبی که مسئول ارتباط هستند اختلال ایجاد کند و باعث به وجود آمدنِ علائم و نشانه‌های زیادِ جسمی شود. TLRs علاوه بر سلول‌های خونی و سلول‌های اپتلیال و اندوتلیال بافت‌ها همچنین در مغز نیز حضور دارند.. علت انتخاب HMG به دلیل همین خاصیت مدولاتور کننده گی التهابی در این مطالعه میباشد و علت انتخاب TLR2, TLR4 , TLR9 بدلیل اهمیت زیاد این 3 رسپتور در انتقال پیام در سطح سلول و سطح غشا میباشد. مواد و روش کار: 30 بیمار MS مراجعه کننده به درمانگاه MS بیمارستان امام رضا با استیجهای خفیف، متوسط و شدید انتخاب شد و از بیماران خونگیری به عمل آمده و سلولهای منوسیت بروش MACS از PBMC جدا شد. سلول های منوسیت برای ارزیابی درصد خلوص بروش فلوسایتومتری ارزیابی شد با آنتی بادی CD14. سلولهای منوسیت سپس کشت داده شده و بصورت تایم کورس صفر، شش، داوزده ، بیست و چهار و چهل و هشت ساعت با پروتیین های HMGB1,HMGB2 تحریک شد. بعد از اتمام تحریک سلول ها جمع آوری شده و میزان بیان TLR2,TLR4,TLR9 بروش Real Time PCR ارزیابی شد. یافته‌ها: میزان بیان رسپتورهای TLR2,TLR4 با گذشت زمان تحریک بصورت تایم کورس افزایش معنی داری داشت که این افزایش در 24 ساعت بعد از تحریک با HMGB2 به بیشترین مقدار خود رسیده است. در مقایسه TLR2 با TLR4 میزان افزایش به یک نسبت بوده است. میزان عملکرد HMGB1 بصورت تایم کورس مورد ارزیابی قرار گرفت که بیان TLR2,TLR4,TLR9 با گذشت زمان نسبت افزایش معنی داری از خود نشان داد که این افزایش در 24 ساعت بعد از تحریک با HMGB1 بصورت چشمگیری افزایش یافت.