تأثیر تمرینات تناوبی با شدت بالا بر میزان بیان miR-149 و ژنهای SIRT1، PGC1α وNRF2 درآسیب قلبی ناشی از دوکسوروبیسین در رت
چکیده
دوکسوروبیسین برای بهبود بیماران سرطانی از اهمیت بالینی برخوردار است. تمرینات ورزشی با شدت بالا دارای اثرات قلبی عروقی مثبت است، اما اثرات آن و مکانیسم های فیزیولوژیکی در طی آسیب ناشناخته است. لذا در این مطالعه تأثیر تمرینات تناوبی با شدت بالا بر میزان بیان miR-149 و ژنهای SIRT1، PGC1α و NRF2 در آسیب قلبی ناشی از دوکسوروبیسین در رت بررسی شد.
روش کار, 24 سر رت با نژاد ویستار (270-250 گرم) به صورت تصادفی به چهار گروه کنترل، ورزش تناوبی با شدت بالا(HIIT)، دوکسوروبیسین(DOX) و ورزش تناوبی با شدت بالا+ دوکسوروبیسین (HIIT+DOX) تقسیم شدند. HIIT بر روی یک تردمیل به عنوان هفت دوره تمرینات تناوبی با شدت بالاو پایین برای یک ساعت در روز به مدت 6 هفته انجام شد. پس از آخرین جلسه HIIT،DOX به صورت داخل صفاقی تزریق شد. پس از سه روز نمونه های خون و قلب به دست آمد. سطح پلاسمایی کراتین کیناز قلب (CK-MB) با استفاده از کیت ELISA اندازه گیری شد. برای تعیین بیان ژن ها و میکرو RNA از طریق روش real-time PCR استفاده شد.
نتایج, تجویز DOX باعث افزایش سطح CK-MB و کاهش سطح بیان SIRT-1 و PGC-1α در مقایسه با گروه کنترل شد. تمرینات HIIT در موش های دریافت کننده DOX به طور قابل توجهی باعث کاهش CK-MB شد و بیان SIRT-1، PGC-1α و NRF-2 را نسبت به گروه کنترل افزایش داد. علاوه بر این، سمیت DOX به میزان قابل توجهی بیان سطح miR-149 را نسبت به رت های کنترل افزایش داد.