بررسی میزان، علل ، عوامل فردی ، حرفه ای و سازمانی مرتبط با ارجاع الکترونیک در دانشگاه علوم پزشکی تبریز در سال 1398

Abstract

نظام های سلامت وظیفه مهم ارائه خدمات سلامت برای تمام مردم را در سطوح سه گانه اول ، دوم و سوم سازمان دهی کرده اند و مکانیزم ارجاع حلقه واسط این سطوح می باشد . در ایران بعد چهل سال از راه اندازی شبکه های بهداشت و درمان سامانه ارجاع الکترونیکی در بر گیرنده تمام سطوح راه اندازی گردید این مطالعه با هدف بررسی عوامل مرتبط با سیستم ارجاع الکترونیکی طراحی و انجام شده است . روش کار: این مطالعه ی گذشته نگر به صورت تمام شماری کلیه بیماران ثبت شده در سامانه ی ارجاع الکترونیک ، مشخصات تمام پزشکان شاغل در سطح اول ارائه خدمات دانشگاه ، کلیه ی بیماران پذیرفته شده ی ثبت شده در 27 مرکز درمانی سطح 2 و 2 پلی کلنیک ، کلیه ی پسخوراندهای ثبت شده در سیستم همراه با داده های اخذ شده از 3 بیمارستان تبریز در سال 98 را مورد تجزیه و تحلیل قرار داد. داده ها از سامانه سیام و سیب و HIS های مختلف در سطوح دانشگاه و معاونتها و بیمارستان ها استخراج گردید. داده ها توسط نرم افزار SPSS ورژن 23 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها با آماره های توصیفی نمایش داده شدند و با آزمون های همبستگی و مقایسه میانگین ها تحلیل شد. یافته ها : نتایج نشان داد که از اردیبهشت تا بهمن98 بطور میانگین 6/1± 86/2 درصد جمعیت استان در سامانه ارجاع الکترونیک کد دریافت کرده بودند. همبستگی بین میزان ارجاع و فاصله جغرافیایی شهرستان و جمعیت شهرستان مشاهده نشد . بیشترین میزان ارجاع مختصص داخلی و سپس متخصص ارتوپدی و در رتبه سوم به تخصص قلب صورت گرفته است از سوی دیگر کمترین ارجاع مربوط تخصص های گوارش ، ارولوژی و غدد بوده است. بین مشخصات فردی و حرفه ای پزشکان و میزان ارجاع ارتباطی مشاهده نشد. و میزان پس خوراند داده شده 31 درصد بود. از نظر وضعیت استخدامی ، (69/11درصد) استخدامی رسمی، (4%) استخدامی پیمانی و (6/39درصد) و (61/44درصد) هم نیروی طرحی بودند .