میزان آنتی بادی ضد تیروپراکسیداز در بیماران کهیر مزمن

Abstract

کهیر مزمن یک اختلال پوستی است که با پاپول یا پلاک های متورم و خارش دار به مدت حداقل ۶ هفته تعریف میشود.کهیر مزمن بیماری شایعی است.کهیر یک بیماری نیست بلکه یک واکنش التهابی است که فاکتور های مختلفی در آن تاثیر دارند که باعث دگرانولاسیون ماست سل های پوستی و خارج شدن پلاسما به سمت پوست میشود.حال در این مطالعه سعی بر این است که با جمع آوری اطلاعات بیماران ثبت شده در درمانگاه و بخش پوست 'مرکز آموزشی درمانی سینا' تا حد امکان به بررسی ارتباط وجود اتوآنتی بادی Anti-TPO در بیماران کهیر مزمن که به طور شایع به درمان های معمول مقاوم هستند بپردازیم تا در صورت اثبات ارتباط بین کهیر مزمن و آنتی بادی ضد تیروپراکسیداز، به روند بهبودی این بیماران از طریق جایگزینی هورمون های تیروییدی کمک شود.مواد و روش ها: در این مطالعه مورد شاهدی با جمع آوری 63 نمونه بیمار کهیر مزمن و 63 مورد شاهد به درمانگاه پوست و اندازه گیری اتوآنتی بادی ضد تیروپراکسیداز(Anti-TPO) پرداخته شد.ابتدا میزان اتوآنتی بادی ضد تیروپراکسیداز در هر2 گروه اندازه گیری شد که در کیت های آزمایشگاه بیمارستان سینا میزان Anti-TPO > 40 Iu/ml مثبت و Anti-TPO< 40Iu/ml منفی گزارش می شود. همچنین میزان هورمون محرک تیروییدی جهت اطمینان از عدم اختلال کارکرد تیرویید در گروه شاهد اندازه گیری شد.در پایان میزان وجود آنتی بادی در هر 2 گروه سنجیده شد و بر اساس نتیجه ی مطالعه میتوان از درمان های موثر نظیر جایگزینی هورمون های تیروئیدی برای درمان بیماران کهیر مزمن استفاده کرد.یافته ها: در این مطالعه ۶۳ بیمار مبتلا به کهیر با ۶۳ بیمار که به دلایل دیگری به درمانگاه پوست مراجعه نموده اند تحت بررسی قرار گرفت. شیوع آنتی بادی Anti TPO هم در گروه شاهد هم گروه بیمار در زنان حدود ۳.۵ برابر بیشتر از مردان بوده است.میانگین سنی بیماران مبتلا به کهیر در حدود ۱۵.۱۲ ± ۴۰.۵۲ سال می باشد و مدت زمان بیماری در بیماران کهیر مزمن با میانه ی ۸ ماه می باشد.که مدت این بیماری از 6 هفته تا 12 سال متغییر می باشد.در این مطالعه سن ،جنسیت، میزان TSH، میزان Anti TPO در دو گروه شاهد و بیمار تفاوت معنی داری وجود نداشت.