رفتارهای ارتقاء سلامت و ارتباط آن با خود ارزشمندی و تاب آوری در سالمندان تحت پوشش مراکز سلامت شهر تبریز

Abstract

چکیده: زمینه و هدف: پدیده سالمندی در جهان در حال افزایش است و روز به روز به تعداد جمعیت سالمندان افزوده می شود. لذا توجه به مسائل مرتبط با بهداشت و سلامت سالمندان و ارتقاء سلامت آنان، از اولویت های بهداشتی هر جامعه ای محسوب می شود. رفتارهای ارتقاء سلامت سالمندان از متغیرهای مؤثر بر سلامت آنان محسوب می شود. لذا این مطالعه با هدف تعیین رفتارهای ارتقاء سلامت و ارتباط آنان با خودارزشمندی و تاب آوری در سالمندان تحت پوشش مراکز سلامت شهر تبریز انجام شد. مواد و روش: پژوهش حاضر يك مطالعه مقطعی می باشد که با مشارکت 427 نفر از سالمندان بالای 60 سال تحت پوشش مراکز سلامت شهر تبریز انجام شد. نمونه ها با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی چند مرحله ای وارد مطالعه شدند. ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه مشخصات فردي- اجتماعي، پرسشنامه بررسی رفتارهای ارتقاء سلامت (HPAOAM)، پرسشنامه استاندارد خودارزشمندی (CSWS) و پرسشنامه تاب آوری (CD-RISC) بود. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 15 و آزمون رگرسیون خطی، تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد میانگین سنی سالمندان شرکت کننده در مطالعه 47/67 سال بود. میانگین نمره کلی رفتارهای ارتقاء سلامت سالمندان در سطح پایین بود (39/15± 25/93). میانگین نمره کلی خودارزشمندی سالمندان در سطح پایین بود (29/10±30/79)، همچنین میانگین نمره کلی تاب آوری آنها حدود 66/7 ± 05/26 بود که در سطح متوسط به بالا می باشد. آزمون رگرسیون نشان داد که رفتارهای ارتقاء سلامت سالمندان با میزان خودارزشمندی و تاب آوری آنها (05/0p<) ارتباط معنی داری دارد. به طوری که متغیر خودارزشمندی در حدود 7/3 درصد از واریانس رفتارهای ارتقاء سلامت در سالمندان را پیش بینی می کند و متغیر تاب آوری در حدود 1/24 درصد از رفتارهای ارتقاء سلامت در سالمندان را پیش بینی می کند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده و ارتباط مستقیم خودرازشمندی و تاب آوری با رفتارهای ارتقاء سلامت، لازم است از طرف مدیران و سیاست گزاران بهداشتی تمهیدات مناسب در جهت ارتقاء سطح خودارزشمندی و تاب آوری در سالمندان جامعه صورت بگیرد.