بررسی تاثیر مصرف مزمن Dimethyl Fumarate در بروز تحمل به اثرات ضددردی مورفین در موش صحرایی نر

Abstract

مقدمه: مصرف طولانی ‌مدت ضد دردهای ا̛پیوئیدی به دلیل بروز تحمل و عوارضی که بر جای می‌گذارند، محدود شده ‌است. ازجمله دلایل بروز تحمل به مورفین می‌توان فعالیت سلول‌‌های گلیال و تولید سایتوکایین‌های پیش التهابی را نام برد. داروی دی متیل فومارات که در مطالعه حاضر مورد استفاده قرار گرفت، دارای اثرات ضد التهابی و آنتی ¬اکسیدانی است. هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات تجویز مزمن داخل صفاقی دی متیل فومارات در بروز تحمل به اثر ضددردی مورفین در موش صحرایی نر بود. روش کار: شش گروه موش صحرایی نر در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند که شامل: گروه دریافت‌کننده مورفین (mg/kg10) به همراه حامل دی متیل فومارات(نرمال سالین)، مورفین + سه دوز مختلف دی متیل فومارات (mg/kg30، 60، 120) و دریافت‌کننده مؤثرترین دوز دی متیل فومارات بر طبق این مطالعه (mg/kg120) به همراه نرمال سالین و گروه دریافت کننده نرمال سالین بودند. در شروع بعد از مشخص کردن زمان تأخیر در پاسخ پایه، یک روز در میان نیم ساعت بعد از تزریق داخل صفاقی مورفین و دی متیل فومارات، آزمون هات‌پلیت انجام گرفت. بعد از اتمام دوره های تزریق ابتدا حیوان با مخلوط کتامین و زایلازین به صورت داخل صفاقی تحت بیهوشی عمیق قرار گرفت سپس برای انجام تست اندازه گیری سطوح سرمی MDAوTAC خون گیری از ورید باب انجام شد و سرم جدا شده تا زمان تست در فریزر نگهداری شد. نتایج: در گروه دریافت‌کننده حامل و مورفین در روز 7 و در گروه‌های دریافت‌کننده دوزهای مختلف دی متیل فومارات (mg/kg30، 60، 120) به همراه مورفین به ترتیب در روزهای 9، 11 و 13 تحمل ایجاد شد. همچنین سطوح سرمی مالون‌دی‌آلدهید، در گروه‌های دریافت‌کننده مؤثرترین دوز دی متیل فومارات نسبت به گروه مورفین پایینتر بود و نسبت به این گروه تفاوت معنیدار (05/0>p) نشان داد. نتیجه‌گیری: احتمالا دی متیل فومارات به علت اثرات ضدالتهابی و آنتی‎اکسیدانی سبب کاهش سرعت بروز تحمل به مورفین گردیده است. برای درک بهتر آن نیازمند مطالعات بیشتری هستیم.