بررسي تجویز مزمن داخل صفاقی عصاره متانولی اندام های هوائی گياه Marrubium parviflorum بر روی روند بروز علائم محرومیت از مورفین در موش صحرایی نر

Abstract

مقدمه: استفاده طولانی مدت از اپیوئید ها با بروز تحمل و وابستگی به آنها همراه می باشد که مکانیسم های متعددی در بروز آن ها مطرح شده است از جمله بروز استرس اکسیداتیو. در خصوص گیاه Marrubium parviflorum نیز وجود ترکیبات آنتی اکسیدانی به اثبات رسیده است. هدف: لذا هدف از این مطالعه بررسی تاثیر احتمالی مصرف مزمن عصاره متانولی اندام هوایی گیاه M. parviflorum در بروز علائم محرومیت از مرفین در موش صحرائی نر بود. روش کار: موش های صحرایی نر بالغ به صورت تصادفی در 6 گروه قرار گرفتند که شامل گروه های دریافت کننده مرفین +سالین (حامل عصاره), سالین +سالین و دوز های مختلفی از عصاره(10,20,40 mg/kg) + مرفین و گروه دریافت کننده موثرترین دوز عصاره بدون مرفین +سالین بودند. برای ایجاد وابستگی از روش تزریقات 9 روزه دوزهای فزاینده مرفین به صورت S.C استفاده گردید. همچنین دوز های مختلفی از عصاره گیاه M. parviflorum در نرمال سالین حل شده و به صورت داخل صفاقی تزریق گردید . در روز نهم در تمام گروه ها, یک ساعت پس از آخرین دوز مرفین، نالوکسان 4 mg/kg به صورت i.p تزریق گردید و علایم سندرم محرومیت به مدت 60 دقیقه ثبت شد. سپس برای اندازه گیری MDA خون گیری صورت گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که عصاره اندام هوایی گیاه M. parviflorum با دوز (20 mg/kg و 40mg/kg) با (p<0.001) به طور معنی داری سبب کاهش علایم تام محرومیت (TWS) ناشی از مرفین در رت ها در مقایسه با گروه دریافت کننده مرفین + سالین می شوند. همچنین تزریق عصاره با دوز ( 20mg/kg و 40mg/kg) +سالین باعث کاهش معنی داری در مقدار MDA می شود. نتیجه گیری: تجویز مزمن داخل صفاقی عصاره متانولی اندام هوایی گیاه M. parviflorum در کاهش علایم قطع مصرف موثر می باشد.