مقایسه میزان همکاری کودکان 12-6 ساله تک فرزند با کودکان خانواده های چند فرزند در پروسه های دندانپزشکی در بیماران مراجعه کننده به بخش کودکان دانشکده دندانپزشکی تبریز در سال 99-98
Abstract
زمینه و هدف: با توجه به اینکه کنترل رفتاری به عنوان یک فاکتور کلیدی در انجام پروسه های درمانی دندانپزشکی کودکان به طور وسیعی پذیرفته شده است، انتظار می رود که توجه به عوامل موثر بر آن در کودکان باعث بهبود نتیجه ی کلی درمان شود. مطالعه ی حاضر با هدف بررسی تفاوت الگوی رفتاری کودکان تک فرزند با کودکانی که در خانواده های چند فرزندی هستند در پروسه های دندانپزشکی انجام شد. نتایج حاصل از این مطالعه می تواند به ایجاد روش های نوین کنترل رفتاری کودک کمک کند و همچنین روش های کلاسیک کنترل رفتاری کودک را ارتقا دهد.
مواد و روش کار: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی، از بین بیماران مراجعه کننده به بخش اطفال دانشکده ی دندانپزشکی تبریز در سال 1398-1399که باید برای آن ها بلاک عصب آلوئولار تحتانی جهت ترمیم امالگام یک سطحی دندان مولر دوم سمت راست پایین انجام می شد با استفاده از جدول اعداد تصادفی ساده 34 نفر انتخاب گشته و وارد مطالعه شدند. بیماران توسط یک دندانپزشک متخصص کودکان در حین جلسه درمانی معاینه شدند و میزان همکاری آن ها با استفاده از معیار فرانکل بررسی شد. همچنین اطلاعات مربوط به وضعیت اقتصادی-اجتماعی خانواده کودکان، تعداد فرزندان هر خانواده توسط پرسشنامه گردآوری شد. نتایج مطالعه با استفاده از روش های آمار توصیفی (فراوانی و درصد فراوانی) گزارش شد. همچنین جهت مقایسه گروه ها از آزمون های تی تست، کای دو و آنوای یکطرفه استفاده شد. آنالیز آماری در نرم افزار SPSS17 انجام شده و سطح معنی داری 05/0>P در نظر گرفته شد.
یافته ها : تفاوت معنادار آماری بین میزان همکاری گروه های سنی مورد بررسی وجود نداشت. هر چند در گروه با سن 12-10 سال، میزان همکاری اندکی بهتر بود. همچنینکودکان خانواده های چند فرزند از لحاظ آماری میزان همکاری بیشتری را نسبت به کودکان خانواده های تک فرزند نشان دادند و این اختلاف از لحاظ آماری معنی دار بود. بین دو جنس مذکر و مونث از لحاظ میزان همکاری تفاوت معنادار آماری وجود نداشت. بین وضعیت اقتصادی-اجتماعی خانواده و میزان همکاری کودک رابطه ی معنادار آماری وجود داشت.
نتایج: کودکان خانواده های چندفرزند نسبت به کودکان خانواده های تک فرزند به طور معنا داری میزان همکاری بهتری را در محیط های دندانپزشکی نشان دادند. سن و جنس کودکان تاثیر معناداری بر میزان همکاری آنها نداشت ولی وضعیت اقتصادی-اجتماعی خانواده کودکان تاثیر معناداری را نشان داد