بررسی و بهینه سازی بیان فاکتور رشد مشتق شده از پلاکت

Abstract

فاکتورهای رشد مشتق¬شده از پلاکت (PDGF) دسته¬ای از فاکتورهای رشد هستند که به عنوان میتوژن اصلی برای سلول¬های بافت همبند عمل می¬کنند. از میان ایزوفرم¬های مختلف خانواده PDGF، فرم PDGF-B از اهمیت زیادی برخوردار می¬باشد. نقش PDGF-B در ترمیم و التیام زخم¬ها از طریق اثرات کموتاکتیک، میتوژنزیس و آنژیوژنزیس در بافت¬های همبند صورت می¬گیرد. Becaplermin با نام تجاری Regranex® فرم نوترکیب این فاکتور رشد است که در درمان زخم پای افراد دیابتی تجویز می¬شود. این پروتئین یک همودیمر است و وزن مولکولی آن حدود KDa 24 می¬باشد. هدف: بررسي و بهینه¬سازی بیان فاکتور رشد مشتق¬شده از پلاکت روش کار: در این مطالعه وکتور pET-16b حاوی ژن PDGF-B به سلول های E.coli انتقال داده شد و بیان پروتئین در شرایط مختلف القایی از جمله دما، غلظت القاگر و زمان القا بررسی گردید. بعد از انجام مراحل تخلیص، پروتئین مورد نظر با استفاده از تکنیک وسترن بلات شناسائی شد. در مرحله بعدی از وکتور pGEX-2T نیز برای بررسی بیان و تخلیص پروتئین استفاده گردید.

یافته ها: پس از بررسی بیان در شرایط مختلف مشخص شد که میزان بیان در دما های °C25 و C° 37 بیشتر از دمایC ° 20 می باشد و غلظت های مختلف القاگر تفاوت قابل¬توجهی در میزان بیان پروتئین ایجاد نمی کنند. بعد از تخلیص پروتئین با دنباله هیستیدینی، مونومر پروتئین با سایزKDa 24 جمع آوری گردید. در مرحله بعدی، تخلیص پروتئین با استفاده از دنباله GST بررسی شد و نتایج نشان داد پروتئین با دنباله هیستیدینی نسبت به پروتئین با دنباله GST بهتر تخلیص می گردد. نتیجه گیری: تخلیص پروتئین نوترکیب فاکتور رشد مشتق شده از پلاکت با دنباله هیستیدینی نسبت به پروتئین با دنباله GST در میزبان پروکاریوتی نتایج بهتری به دست می دهد.