بررسی و مقایسه مسئولیت پذیری اجتماعی از دیدگاه مدیران بیمارستان های دولتی و خصوصی شهر تبریز در سال 1395
Abstract
مقدمه:
مسئولیت اجتماعی از جمله مهم ترین عناصر فلسفه وجودی سازمان ها شناخته شده است؛ که جزء مسائل کلیدی محیط تجاری کنونی نیز محسوب می شود.مسئولیت پذیری اجتماعی، مسئولیت سازمان برای اثرات تصمیمات و فعالیت هایش بر جامعه و محیط زیست، از طریق رفتار شفاف و اخلاقی میباشدکه مسئله ای پیچیده و نامشخص است. بنابراین، رهبران و مدیران سازمان ها و شرکت های بزرگ باید مسئولیت اجتماعی خود را جدی بگیرند و سعی کنند میان بخش های اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی کسب و کارشان نوعی تعادل ایجاد کنند. این مطالعه، با هدف بررسی و مقایسه مسئولیت پذیری اجتماعی از دیدگاه مدیران بیمارستان های دولتی و خصوصی شهر تبریز در سال 1395 طراحی و اجرا گردید.
روش کار: مطالعه توصیفی حاضر به صورت مقطعی در سال 1395 انجام گرفت. مدیران بیمارستان های دولتی و خصوصی شهر تبریز جامعه آماری این پژوهش را تشکیل می دادند و نمونه گیری به روش سرشماری انجام گرفت و تعداد 57 نفر از مدیران انتخاب گردیدند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه روا و پایای وزارت بهداشت و درمان و آموزش پزشکی بود. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزار 21 spssو Excel استفاده گردید.
یافته ها: بیشترین حد پاسخگویی در بیمارستان های دولتی، بیمارستان علوی(19.2%) و در بیمارستان های خصوصی، بیمارستان بهبود(22.6%) بودند؛ به ترتیب اهمیتدر بیمارستان های دولتی و خصوصیبیماران مهمترین گروه تاثیر گذار بر فعالیت های بیمارستان، توجه به انتظارات کارکنان (3.38) در بیمارستان های دولتی و عمل به تعهدات قانونی سازمان و رعایت آن (3.48) در بیمارستان های خصوصی به عنوان مهمترین تعریف مسئولیت پذیری اجتماعی، نزدیک شدن به استاندارد های بین المللیدر بیمارستان های دولتی (3.23) و بیمارستان های خصوصی (3.70) مهمترین محرک و انگیزه بیمارستان، توجه به تامین کنندگان با (3.76) در بیمارستان های دولتی و بیمارستان های خصوصی (3.51) مهمترین حوزه متمرکز فعالیت های مسئولیت اجتماعی می باشد. در بیمارستان های دولتی دانشجویان پزشکی و کارآموزان (3.92) و مشتریان( مراجعین به بیمارستان)( 3.75) و در بیمارستان های خصوصی، مشتریان (3.92) و در مرحله بعدی تامین کنندگان (3.72) به منظور اطمینان از رفتار عادلانه و اخلاقی در فعالیت های بیمارستان مورد بهره برداری واقع می شوند؛ همچنین در نظر گرفتن موضوع مسئولیت پذیری اجتماعی در برنامه های آموزشی و اصلاح مدل های ذهنی (2.23) در بیمارستان های دولتی و ارائه جوایز و مشوق های مربوطه در بیمارستان های خصوصی (2.06) از نظر مدیران مهمترین اقدام وزارت بهداشت و دانشگاه های علوم پزشکی، می باشد تا سازمان های فعال در بخش سلامت بیشتر درگیر فعالیت های مسئولیت پذیری اجتماعی شوند.
بحث و نتیجه گیری: نهایتا می توانیم نتیجه بگیریم که مدیران تعریف واحدی از مسئولیت پذیری اجتماعی نداشته و برای آن ها درک مسئولیت اجتماعی سخت است و سیاست و فرآیند خاصی برای پذیرش مسئولیت اجتماعی بیمارستان وجود ندارد. بنابراین پیشنهاد می شود جهت آشنایی بیشتر مدیران کلاس های آموزشی برگزار شود.