بررسی شیوع نوروپاتی دربیماران پارکینسون ایدیوپاتیک وارتباط آن با مصرف لوودوپا
Abstract
بیماری پارکینسون (PD) دومین بیماری نورودژنراتیو شایع و یک نوع اختلال وابسته به سن است. نوروپاتی محیطی یکی از عوارض این بیماری می باشد، از طرفی مشخص شده که درمانهایی مثل لوودوپا میزان بروز نوروپاتی را در اینها افزایش میدهد. لذا ما در این مطالعه برآن شدیم تا به بررسی همراهی نوروپاتی در بیماران پارکینسون ایدیوپاتیک و ارتباط آن با طول مدت مصرف لوودوپا بپردازیم.
مواد و روشها: در اين روش تعداد 30 فرد سالم (بدون بیماری پارکینسون که به عنوان گروه کنترل می باشند)، 30 فرد مبتلا به پاركينسون ایدئوپاتیک(فاقد مصرف لوودوپا یا کمتر از 2 سال مصرف) تحت عنوان گروه مورد بدون مصرف لوودوپا و 30 فرد مبتلا به پاركينسون كه حداقل به مدت 2 سال لوودوپا مصرف ميكردند تحت عنوان گروه لوودوپا مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران براساس شکایت ها و علائم بالینی همچون درد، پارستزی، ضعف اندامها وکاهش DTR تحت ازمايشات الكترودياگنوستيك قرار گرفتند و در نهایت براساس معيارهاي الكترودياگنوستيك(كاهش میزان امپلیتود وNCV) ميزان شيوع نوروپاتي در آنها تعيين و در سه گروه با هم مقايسه شدند. در انتها تمامی یافته های حاصل از EMG-NCV در بیماران به همراه سایر اطلاعات از جمله اطلاعات دموگرافیک، یافته های حاصل از بیماری آنها وارد برنامه آنالیز آماری SPSS ورژن 20 شده و در نهایت به تجزیه تحلیل داده ها پرداختیم.
نتایج: در این مطالعه مشاهده شد که اکثریت بیماران مرد می باشند و بیماران در دهه هفتم زندگی می باشند. ترمور به عنوان علامتی غالب در تمام بیماران وجود داشت و دیگر علایم شایعی که در اکثریت بیماران نیز دیده می شد، رژیدیته و برادی کینزی بود. مشاهده شد که میزان بروز نوروپاتی با مدت زمان مصرف لوودوپا در بیماران مبتلا به پارکینسون ارتباط مستقیمی دارد. به طوریکه با افزایش مدت زمان بیش از 5 سال لوودوپا، میزان بروز این عارضه بیشتر مشاهده شد. همچنین مشاهده شد که مبتلایان به نوروپاتی دارای میانگین سنی بیشتری نسبت به افراد فاقد این عارضه بودند.