وضعیت انتقال درون بیمارستانی بیماران بستری در بخش های مراقبت ویژه مرکز آموزشی درمانی سینا و امام رضا (ع) تبریز سال 98-1397

Abstract

چکیده: مقدمه: مراقبت با کیفیت از مسائل اساسی در سازمان های سلامت محور و مراکز درمانی است. یکی از ارکان مهم مراقبت با کیفیت، حفظ ایمنی بیمار در ارائه مراقبت های سلامت می باشد. ارائه خدمات مراقبتی و درمانی در طی انتقال درون بیمارستانی بیمارانی که نیازمند بستری و مراقبت در بخش مراقبت های ویژه هستند فرآیندی است که می تواند منجر به بروز وقایع ناخواسته شده و ایمنی آن ها را تهدید نماید. هدف این مطالعه تعیین وضعیت انتقال درون بیمارستانی بیماران بستری در بخش های مراقبت ویژه است. مواد و روش: این پژوهش یک مطالعه توصیفی- تحلیلی در مراکز آموزشی و درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تبریز در سال 98-1397 بود که با مشارکت 160 نفر پرستار ویژه کار و بررسی 50 مورد انتقال درون بیمارستانی انجام شد. برای تعیین تجارب پرستاران شاغل در بخش های ویژه در رابطه با انتقال درون بیمارستانی و بررسی وضعیت انتقال درون بیمارستانی در این مطالعه به ترتیب از پرسشنامه و چک لیست طراحی شده توسط برونسولد- ریندرس و همکاران در سال 2015 استفاده شد. داده ها به روش مصاحبه نیمه ساختاریافته و مشاهده جمع آوری و پس از آن با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 و آمار توصیفی و در مورد سوالات باز پاسخ به روش تحلیل محتوای کیفی قراردادی مطرح شده توسط گرانهیم و لاندمن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: طبق خودگزارشی پرستاران مشارکت کننده در مطالعه، میانگین ± انحراف معیار احساس ترس، اطمینان و داشتن مهارت برای انجام یک انتقال درون بیمارستانی ایمن در مقیاس 10 درجه ای به ترتیب (73/2) 66/2، (16/3) 45/6 و (55/1) 75/7 بود. پرستاران بیشترین علل ترس از انتقال و عدم اطمینان برای آن را ناپایداری و احتمال بدتر شدن وضعیت بالینی بیمار، ارست قلبی، اکستوباسیون، افت سچوریشن و ناکارآمدی تجهیزات ذکر کردند. در هر سه مرحله پیش، حین و پس از انتقال از دیدگاه پرستاران، افت ساچوریشن، بیقراری و ناپایداری همودینامیکی از پرتکرارترین وقایع ناخواسته برای بیماران بودند. مهمترین راهکارهای پیشنهادی پرستاران برای پیشگیری از حوادث و ارتقاء فرآیند انتقال، توجه به وضعیت بالینی بیمار و اتصالات وی قبل، حین و پس از انتقال بود. نتایج حاصل از مشاهده 50 مورد انتقال درون بیمارستانی بیماران نشان داد که میانگین و انحراف معیار افراد همراه بیمار در طی انتقال (81/0) 5/3 نفر بود. فقط از پالس اکسی متری پرتابل برای مانیتورینگ بیمار حین انتقال استفاده می شد. فراوانی تغییرات همودینامیک که نیاز به مداخله داشتند شامل تاکیکاردی (75/3)6، افزایش فشارخون (37/4)7، افت درصد اشباع خون شریانی (5)8 و تاکی پنه (87/1)3 مورد بود. در کل 160 مورد واقعه ناخواسته مشاهده گردید. در طی مصاحبه با پرستاران و مشاهده وضعیت انتقال درون بیمارستانی پروتکل یا چک لیست اختصاصی برای انتقال درون بیمارستانی که با اهداف تشخصی یا درمانی انجام می گرفت وجود نداشت. نتیجه گیری: توجه به رویکرد بیمار محوری در کنار فراگیری و بهبود مهارت های تکنیکی و تاکتیکی، تامین نیروی انسانی کافی، تجهیزات مناسب و زیرساخت ها، می تواند کیفیت انتقال درون بیمارستانی بیمار را بهبود بخشد. نتایج این مطالعه می تواند در تدوین برنامه استراتژیک و عملیاتی بخش های ویژه و به عنوان منبعی جهت بهبود عملکرد پرستاران ویژه کار در راستای ارتقای ایمنی بیمار استفاده گردد.