بررسی کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سکته قلبی مراجعه کننده به بیمارستان آموزشی درمانی شهید مدنی تبریز در سال 1395

Abstract

چکیده: زمینه و هدف: بر اساس آمار سازمان سازمان جهانی بهداشت، 3/41 %کل مرگ های سال 2005 در ایران ناشی از بیماری های قلبی بوده و پیش بینی می شود تا سال 2020 به 8/44% برسد . سکته ی قلبی یکی از شایع ترین تشخیص های بیماری قلبی در کشورهای درحال توسعه است. بیماری سکته قلبی ماهیت ناتوان و فلج کننده ای داشته که کیفیت زندگی بیماران مبتلا را به شدت تحت تاثیر قرار می دهد. بنابراین این مطالعه با هدف بررسی تاثیر سکته قلبی بر روی کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سکته قلبی مراجعه کننده به بیمارستان شهید مدنی تبریز انجام گرفت. مواد و روش کار: این مطالعه به روش مقطعی با تعداد نمونه 250 بیمار زن و مرد مبتلا به سکته قلبی که بیش از4 ماه از حمله حادشان گذشته، انجام شد.روش نمونه گیری به صورت تصادفی سیستماتیک ( منظم) بود.هم چنین داده ها به صورت مصاحبه تلفنی و با استفاده از پرسشنامه اختصاصی قلب مینه سوتا (MLHFQ) جمع آوری گردید. به منظور تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون کروسکال والیس، من ویتنی و همچنین ضریب همبستگی اسپیرمن) با استفاده از نرم افزار Spss.23 استفاده گردید.

یافته ها: میانگین سن بیماران 85/11±06/58 سال و 2/18% از بیماران زن و 8/81% مرد بودند. میانگین کل نمره تاثیر سکته قلبی بر روی کیفیت زندگی از105 معادل 78/31 به دست آمده است. هم چنین میانگین نمرات به تفکیک در بعد فیزیکی از نمره 40، 12/14، بعد عاطفی از نمره 25، 36/6 و بعد عمومی از نمره 40 004/11 بود. از بین متغیرهای دموگرافیک، متغیرهای سن (04/0=P)، سطح تحصیلات (008/0=P)، وضعیت اشتغال (000/0p=)، تعداد دفعات بستری (005/0P=) و متغیر جنسیت تنها در بعد جسمی (01/0P=)، بیماریهای زمینه ای (006/0P=) و درآمد ماهیانه (000/0p=) با میانگین تاثیر سکته قلبی بر روی کیفیت زندگی دارای همبستگی معنی داری بودند. ولی بین متغیرهای وضعیت تاهل (4/0p=)، مدت زمان سپری شده از بیماری (7/0(P=، مصرف سیگار (9/0p=) و استفاده از خدمات توانبخشی (5/0p=) با میانگین تاثیر بیماری بر روی کیفیت زندگی رابطه معنی داری مشاهده نشد.

بحث و نتیجه گیری: به طور کلی نتایج این مطالعه نشان داد که بیماران مبتلا به سکته قلبی از کیفیت زندگی مطلوبی برخوردار نیستند و بیشترین تاثیر بیماری در بعد فیزیکی می باشد، بنابراین ضروری است که خانواده ها و برنامه ریزان مراقبتی به منظور بالا بردن کیفیت زندگی این بیماران تدابیری اتخاذ نمایند. به علاوه برای بهبود توانایی عملکردی کلیه بیماران به ویژه زنان که بر طبق نتایج از کیفیت زندگی پایین تری در بعد فیزیکی برخورداربودند توصیه میشود که از برنامه های توانبخشی قلبی استفاده گردد.