تعیین همبستگی بین ارتباط بیمارمحور با تصویر بدنی از خود بیماران ماستکتومی شده سال- 1396

Abstract

چکیده: مقدمه: اختلال تصویر بدنی به عنوان یک مشکل روان شناختی مهم برای بیماران بعد از ماستکتومی مطرح بوده و مدیریت کردن آن برای تیم درمان همواره چالش برانگیز است. برخی مطالعات محدود به نقش ارتباط با بیمار در بهبود تصویر بدنی بیمار پرداخته اند. ارتباط بیمارمحور در ارتقای کیفیت مراقبت موثر بوده و می تواند به بیماران و خانواده ی آنها در مقابله با بیماری، تصمیم گیری آگاهانه و مدیریت بیماری کمک کند.هدف: این مطالعه با هدف تعیین همبستگی بین ارتباط بیمارمحور با تصویر بدنی از خود بیماران ماستکتومی شده انجام شد.مواد و روش: مطالعه ی مقطعی با نمونه گیری در دسترس از 275 بیمار مبتلا به سرطان پستان(ماستکتومی 180و لوبکتومی 95) انجام گردید. اطلاعات توسط دو پرسشنامه تصویر بدنیBCQ ( Body Image After Breast Cancer Questionnaire ) و پرسشنامه ارتباط بیمارمحور پرستار- بیمار گردآوری شد. روش تجزیه و تحلیل داده ها: پس از گردآوری داده ها از طریق مصاحبه با بیماران ماستکتومی مراجعه کرده به درمانگاه شیمی درمانی و رادیوتراپی بیمارستان شهید قاضی طباطبایی و شهید مدنی تبریز و تکمیل پرسشنامه ها (نسخه فارسی پرسشنامه تصویر بدنی به روش ترجمه –ترجمه برگردان تهیه و بعد از تایید انطباق زبانی و فرهنگی پرسشنامه پایایی آن در یک مطالعه مقدماتی با شرکت 30 نفر از بیماران ماستکتومی شده بررسی شد. روایی پرسشنامه ارتباط بیمارمحور در مطالعه ی قهرمانیان و همکاران به روش روایی محتوا، سازه و ملاکی پیش بین تایید شده و پایایی همسانی درونی آن با آلفای کرونباخ 95/0 برای کل مقیاس و 70/0 تا 93/0 برای زیرمقیاس های آن تایید شد و در مطالعه حاضر نیز پایایی همسانی درونی آن مجددا در گروه هدف بررسی شد) آنها کدگذاری و وارد spss نسخه 24 شده و برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آمار تحلیلی استفاده شد. برای بررسی رابطه انفرادی بین متغیرهای تحقیق (ارتباط بیمارمحور و تصویر ذهنی از خود) با یکدیگر و با متغیرهای زمینه ای کمی تحلیل همبستگی انجام شد. رابطه بین هر یک از متغیرهای مطالعه با یکدیگر و با مجموعه متغیرهای زمینه ای با استفاده از مدلسازی خطی عمومی انجام گرفت.یافته ها : بیمارمحوری در ارتباط پرستار-بیمار با تصویر بدنی سالم تر( r=-0.13 و p=0.028). ننگ بدنی کمتر(r=-0/13 و (p=0/044، محدودیت کمتر(r=-0.16 وp=0/022 ) و نگرانی کمتر در مورد بازو(r=-0.16 و p=0.007 ) مرتبط بود. ارتباط بین اعتماد(r=-0.13 وp=0.027)، درگیرسازی(r=-0.13 و p=0.022) و صمیمیت(r=-0.15 وp=0.011) با تصویر بدنی از خود معنی دار بود. از مشخصات فردی نیز تاثیر سن، مدت زمان سپری شده از جراحی و نوع جراحی بر تصویر بدنی معنی دار بود.نتیجه گیری: با توجه به اینکه با افزایش درک بیماران از ارتباط بیمارمحور، تصویر بدنی آنها ازخود سالم تر می شود می توان با آموزش و توسعه مهارتهای ارتباطی بیمارمحور به بهبود تصویر بدنی بیماران کمک کرد.