بررسی الگوی استفاده از Pacemaker و ICD در بیماران قلبی بیمارستان شهید مدنی (ره) تبریز در سال‌های 1395 و 1396
Abstract
مقدمه:
ICD و Pacemaker، از تجهیزات پزشکی گران‌قیمت می‌باشند که در درمان اختلالات ریتم قلب از جمله بلوک‌های قلبی و آریتمی‌های خطرناک بطنی مورد استفاده قرار می‌گیرند. هدف:
هدف از این مطالعه بررسی الگوی مصرف Pacemaker و ICD در بیماران مرکز آموزشی درمانی شهید مدنی تبریز به عنوان قطب آموزشی، تشخیصی و درمانی بیماری‌های قلبی-عروقی شمال‌غرب کشور می‌باشد.
روش کار:
این مطالعه از نوع مقطعی گذشته‌نگر می‌باشد. معیارهای ورود، شامل کلیه بیماران بستری در این مرکز در سال‌های 1395 و 1396 که ICD و Pacemaker دریافت کرده‌اند، می‌باشد. برای انتخاب نمونه‌ها، ابتدا بیماران با استفاده از پایگاه Graphpad Prism به صورت تصادفی انتخاب گردیدند و سپس پرونده‌های ایشان احصاء و مورد بررسی قرار گرفت. فرمی شامل اطلاعات بیماران از جمله سن، جنس، سوابق بیماری، تاریخچه دارویی، عادات زمینه‌ای، پزشک معالج و تشخیص بیماری، طراحی گردیده که برای هر بیمار به صورت جداگانه تکمیل گردید. سپس همخوانی تجویز با دستورالعملهای معتبر AHA/ACC برای تجویز PM و ICD مقایسه گردید.
یافته‌ها:
در این مطالعه پرونده 120 بیمار حائز شرایط ورود به مطالعه گردید. در 86 مورد (7/71%) تجویز منطقی و در 21 مورد (5/17%) تجویز غیر منطقی بود. همچنین در 13 مورد (8/10%) منطقی بودن تجویز، به علت نقص اطلاعات، قابل ارزیابی نبود. بیشترین موارد تجویز غیر منطقی مربوط به ICD و برای بیماری ICM و ICMP بود. بر اساس تست Spearman، ارتباط معنی داری بین منطقی بودن تجویز و بیماری‌های زمینه‌ای و همچنین نوع ضربان‌ساز DDDR و CRT-D وجود داشت. بر اساس آنالیز Logistic Regression، سن، بیماری‌های زمینه‌ای و سابقه انفارکتوس قلبی، ریسک فاکتور تعیین کننده منطقی بودن تجویز بودند.
نتیجه‌گیری:
بر اساس این مطالعه، تجویز ICD و Pacemaker در بیمارستان شهید مدنی تبریز، بر اساس دستورالعملهای AHA و ACC در حد قابل قبول ارزیابی گردید.