هیدروژل حساس حرارتی بر پایه‌ی کیتوزان حاوی ونکومایسین و پردنیزولون به منظور دارورسانی چشمی
Abstract
ساختار ویژهی چشم انسان موجب پایین بودن فراهمی زیستی دارورسانی چشمی شده است.
استفاده از هیدروژلهای حساس به حرارت علاوه بر سهولت استعمال بیماران، باعث افزایش زمان ماندگاری دارو،
رهش آهسته و بهبود فراهمی زیستی میشود.
هدف
هدف مطالعه، تهیه و ارزیابی هیدروژل حساس به حرارت بر مبنای کیتوزان و بهبود خواص این پلیمر میباشد.
روش کار
ابتدا پلیاتیلنگلیکول اصلاح شده بر روی کیتوزان متصل شد. سپس تشکیل پیوند بین گروههای عاملی بوسیلهی
طیف مادون قرمز و رزونانس مغناطیسی هسته بررسی و زمان ژل شدن اندازهگیری شد. در ادامه بررسی ساختار
سطحی هیدروژل توسط میکروسکوپ الکترونی روبشی، رفتار پلیمر در برابر گرما توسط تست توزین حرارتی و
= خواص رئولوژی و تورمی مورد ارزیابی قرار گرفت. رهش ونکومایسین و پردنیزولون از هیدروژل در 4.7 pH
اندازهگیری گردید. تستهای میکروبی بر روی Staphylococcus aureus و بررسی سمیت سلولی بر روی
HUVEC انجام گرفت.
یافتهها
بررسیها نشان داد که اتصال متوکسیپلیاتیلنگلیکول بر روی کیتوزان انجام گرفته و تشکیل هیدروژل با قوام
مناسب در 74 درجه سانتیگراد و درصد مناسبی از وصل کننده رخ داد. زمان ژل شدن به منظور کاربردهای
چشمی مناسب بوده و دمای ژل شدن با بارگزاری دارو در هیدروژل تغییر کرد. ساختار سطحی هیدروژل متخلخل
بوده و رهش داروها در دو فاز انفجاری و رهش آهسته صورت گرفت. مقایسهی اثر هیدروژل حاوی ونکومایسین و
نمونهی استاندارد بر روی Staphylococcus aureus کارایی مشابهی را نشان داد. تست MTT عدم سمیت
هیدروژل را نشان داد.
نتیجهگیری
این مطالعه نشان داد که کوپلیمر اصلاح شدهی کیتوزان- متوکسیپلیاتیلنگلیکول ، محلولیت خوبی در آب
داشته و در حضور وصل کننده توانایی تشکیل سریع ژل را دارد.
همچنین هیدروژلهای تهیه شده از این پلیمر توانست شرایط رهش آهسته را فراهم کند و در شرایط آزمایشگاهی
فعالیت ضد باکتریایی مناسبی از خود بروز دهد. بررسی سمیت سلولی، زیست سازگاری مناسبی را برای هیدروژل
ها نشان داد.