مقايسه انفوزيون دراز مدت دكسمدتوميدين و ميدازولام در بيماران تحت تهويه مكانيكي بستري در بخش مراقبت هاي ويژه

Abstract

در مطالعات ضد و نقيض هاي فراوان در مورد اثر دكسمدتوميدين در مقايسه با ساير داروهاي سداتيو و نیز شواهد ناكافي براي طول مدت درمان وجود دارد. از این رو بر آن شديم تا در مطالعه اي اثر انفوزيون دراز مدت دكسمدتوميدين را با انفوزيون ميدازولام در بيماران تحت مكانيكال ونتيلاسيون بستري در ICU بررسي نماييم. مواد و روشها: مطالعه حاضر به صورت کارآزمایی دو سویه کور و به صورت تصادفی انجام شد. تمام بيماران با سن بالاي 18 سال كه نيازمند تهويه مكانيكي بيش از 24 ساعت در ICU بودند وارد مطالعه شدند و به طور تصادفي در دو گروه (گروه دكسمدتوميدين(با دوز 8/0-4/0 µg/kg/h و گروه ميدازولام با دوز (3/0-15/0mg/kg/h) تقسیم بندی شدند. در تمام بيماران و جهت ارزيابي وضعيت هوشياري بيمار washout period (قطع كردن سداسيون) از ساعت 7-9 صبح انجام شد. اطلاعات دموگرافيك شامل سن، جنس، براي بيماران ثبت شد. عوارض احتمالي شامل هيپوتانسيون، براديكاردي ارزيابي و RASS هر 4 ساعت بررسی شد. در انتها تمامی داده ها وارد برنامه آنالیز آماری SPSS v19 شده و به تحلیل داده ها پرداختیم.نتایج: این مطالعه بر روی اطلاعات 101 بیمار بستری در ICU انجام شد و 50 بیمار میدازولام و 51 بیمار دكسمدتوميدين دریافت کردند. میانگین سنی بیماران در گروه دكسمدتوميدين 33/12±11/59 سال و در گروه میدازولام 48/13 ± 12/59 سال بود. جنسیت غالب در هر دو گروه نیز مردان بودند. همچنین مشاهده شد که پس از Washout در گروه دكسمدتوميدين 3/84 درصد و در گروه میدازولام 64 درصد هوشیاری خود را بدست آورده اند(P=0.020). همچنین بیماران بیشتری در گروه دریافت کننده میدازولام داروی دوم جهت سداسیون دریافت کردند(P=0.004). همچنین مدت سداسیون مطلوب در گروه دكسمدتوميدين 82/75 ساعت و در گروه میدازولام 84/11 ± 08/67 ساعت بود(P=0.000). در بررسی عوارض نیز مشاهده شد که دریافت کنندگان دکسمدتومیدین 6/17 درصد دچار دلیریوم و 7/13 درصد دچار پنومونی شدند. در گروه میدازولام نیز 34 درصد دچار دلیریوم و 20 درصد دچار پنومونی شدند. همچنین 8/11 درصد بیماران دكسمدتوميدين و 18 درصد بیماران میدازولام در مدت زمان بستری فوت نمودند(P=0.378).