بررسی اثر روئین شدن شیمیایی بر روی رفتار خوردگی یک نوع آلیاژ کبالت کروم تجاری

Abstract

مقدمه: یکی از عوامل مهم در سازگاری زیستی آلیاژهای بکار رفته در ساخت پروتز های دندانی ، مقاومت به خوردگی آنها می باشد. عدم وجود این خاصیت باعث کاهش ضخامت فلز شده و در نهایت سبب تحلیل رفتن پروتز و آسیب بافتی می شود.هدف از این مطالعه آزمایشگاهی،بررسی مقاومت به خوردگی یک نوع آلیاژ کبالت کرومپس از روئین کردن شیمیایی است. روئین شدن ایجاد لایه ای سطحی بر روی فلز و ایجاد شرایطی است که خوردگی و انحلال یونی به طور قابل ملاحظه ای کاهش می یابد.

مواد و روشها: نمونه ها به صورتدوگروه 10 تایی از آلیاژ Flexicast تهیه شد پس از ریختگی نمونه ها پالیش شدند. یک گروه 24 ساعت در محلول Na2SO4×10H2O(PH=7)+graphite قرار گرفت تا روئین شوندو سپس در نرمال سالین قرار گرفت. گروه دوم بدون روئین کردن در نرمال سالین غوطه ور شد.تست های خوردگی به روش کاهش وزن به مدت4 هفته انجام شد.جهت مقایسه میزان خوردگی در 4 زمان مختلف از ازمون کروسکال والیس و جهت مقایسه دو گروه از آزمون یومن ویتنی استفاده شد . سطح معنی داری p<0.05 در نظر گرفته شد. نتایج:نتایج آزمون کروسکال والیس نشان داد که در نمونه های روئین نشده میزان خوردگی در 4 زمان مورد بررسی (در طی 4 هفته) مشابه بود. در نمونه های روئین شده اختلاف معنی داری در میزان خوردگی در طی 4 هفته وجود داشتبطوریکه میزان خوردگی در هفته اول و دوم مشابه و بطور معنی داری کمتر از هفته سوم و چهارم بود.مقایسه میزان خوردگی در دو گروه با آزمون یومن ویتنی نشان داد در هر یک از زمانهای مورد بررسی (1و2و3و4 هفته) میزان خوردگی در نمونه های روئین شده بطور معنی داری کمتر از نمونه های روئین نشده بود.(p<0.05)

نتیجه گیری:در هر 4 زمان مورد بررسی میزان خوردگی در نمونه های روئین شده بطور معنی داری کمتر از نمونه های روئین نشده است. روئین کردن شیمیایی آلیاژ Flexicast باعث کاهش معنی دار خوردگی در طی زمان شد.