مقایسه تاثیر اجرای برنامه توانمندسازی با و بدون تله نرسینگ برخودکارآمدی، کیفیت زندگی و میزان HbA1C بیماران مبتلا به دیابت نوع II: یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی

Abstract

چکیده: هدف: ديابت يك بيماري مزمن و علت اصلي نابیایی ، قطع اندام های تحتانی، بيماري هاي قلبي و عروقي و كليوی و يكي از عوامل اصلي مرگ، ناتواني و اولويت هاي مهم بهداشتي در سراسر جهان است. تخمین زده می شود 285 میلیون نفر در جهان مبتلا به دیابت هستند و تا سال 2030 به 439 میلیون نفر افزایش خواهد یافت. هر سال 1.4 میلیون آمریکایی به تعداد بیماران دیابتی اضافه می کنند.این مطالعه به منظور بررسی تأثیر اجرای برنامه توانمندسازی با و بدون تله¬نرسینگ بر خودکارآمدی و کیفیت زندگی و HbA1c بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام شد. روش كار: اين مطالعه كارآزمايي باليني دوسوكور بر روي 156 بيمار مبتلا به ديابت نوع 2 كه به درمانگاه غدد بيمارستان سينا مراجعه كرده بودند ، انجام شد و بطور تصادفي در سه گروه (توانمندسازي با تله نرسینگ) (توانمندسازي بدون تله نرسینگ) و گروه كنترل قرار گرفتند. پس از جمع آوری داده ها ، با استفاده از پرسشنامه خودکارآمدی بیماران مبتلا به دیابت و شاخص هموگلوبین گلیکوزیله و کیفیت زندگی بیماران دیابتی از کلیه شرکت کنندگان ، داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS16 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج ANOVA نشان می دهد که اجرای برنامه توانمندسازی با و بدون تله نرسینگ منجر به افزایش نمره خودکارآمدی (P <0.05 و F = 93.27) و بهبود شاخص هموگلوبین گلیکوزیله (P <0.05 و 95/10 = F) و بهبود نمره كيفيت زندگی (P <0.001 و 98.58 = F) در بيماران مبتلا به ديابت می شود.. اما اثربخشی برنامه توانمندسازی همراه با تله نرسینگ بیشتر از برنامه توانمندسازی بدون تله نرسینگ است. بحث و نتيجه گيري: آموزش مبتني بر مدل هاي توانمندسازي و تاكيد بر نقاط قوت مددجویان در حل مشكلات خود ، مي تواند در افزايش خودکارآمدي و كيفيت زندگي و سطح HbA1c نقش مهمي داشته باشد. علاوه بر این ، یک برنامه آموزشی مداوم به همراه پیگیری تلفنی می تواند منجر به خودکارآمدی بیشتر و بهبود کیفیت زندگی و سطح پایین HbA1c شود.