بررسی رابطه استرس شغلی با مهارت های تدریس و کارآیی در مربیان آموزشگاه های بهورزی استان همدان در سال 1397
چکیده
مقدمه: علیرغم نقش مهم مربیان آموزشگاه های بهورزی در آموزش بهورزان نظام سلامت، مطالعات محدودی در خصوص تحلیل مهارت های تدریس و استرس شغلی انان انجام شده است. این مطالعه با هدف بررسی رابطه استرس شغلی با مهارتهای تدریس و کار آیی در مربیان آموزشگاههای بهورزی استان همدان انجام شد .
مواد و روشها: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی، 80 نفر از مدرسان آموزشگاه های بهورزی استان همدان شرکت داشتند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه محقق ساخته و اعتبارسنجی شده مهارتهای تدریس و پرسشنامه استاندارد استرس شغلی استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماری spss.v21 وآزمون های آماری توصیفی ( مثل میانگین، انحراف معیار و ...) و تحلیلی ( آزمون کای دو، رگرسیون لجستیک، تحلیل عاملی و ...) استفاده شد.
نتایج: در تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی، در مدل اول هیچ یک از متغیرهای دموگرافیک و زمینه ای تعیین کننده معنی دار استرس شغلی نبودند و تمامی متغیرها رویهم رفته تنها حدود 10% از واریانس متغیر وابسته را پیش بینی نمودند که معنی دار نبود. اما در مدل دوم ، با لحاظ نمودن نقش متغیرهای زمینه ای و دموگرافیک، متغیرهای دانش حرفه ای (240/0 = β)، راهبردهای آموزشی(326/0 = β)، مدیریت منابع (370/0 = β) و تا حدودی برنامه ریزی آموزشی(252/0 = β) تعیین کننده معنی دار میزان استرس شغلی در شرکت کنندگان بودند. در مدل دوم، متغیرهای وابسته با همدیگر حدود 62 درصد از واریانس استرس شغلی را پیش بینی نمودند.
نتیجه‌گیری: مربیان آموزشگاه های بهورزی شرکت کننده در مطالعه حاضر از سطح پایین تر از متوسط در مهارتهای تدریس برخوردارند که تا حدود زیادی استرس شغلی آنها را پیش بینی می کند. توجه به کارآیی و مهارتهای تدریس آنها از اهمیت بسیار زیادی برخوردار می باشد. این مطالعه برای اولین بار در کشور به ارزیابی استرس شغلی و مهارتهای تدریس در مربیان آموزشگاه های بهورزی پرداخته است و یافته های آن موید مداخلات ضروری در جهت ارتقا مهارتهای تدریس و کارآیی در جهت کاهش استرس شغلی آنها و نیز ارتقا کیفیت آموزشی بهورزان تحت آموزش آنها می باشد . در برنامه های ارتقای مهارتهای تدریس این مربیان محوریت قراردادن دانش حرفه ای، نحوه اجرای استراتژیهای آموزشی و مدیریت منابع اولویت دار بنظر می رسد. از نتایج این مطالعه می توان جهت ارتقاء توسعه شغلی مربیان و مشخص نمودن اولویت های پژوهشی در این زمینه استفاده کرد.