تحلیل اجزای محدود تنشهای پروتز پارسیل ثابت تمام سرامیک زیرکونیا متکی بر ایمپلنت، با توجه به الگوهای اکلوزالی Canine Guidance و Group Function

Abstract

مقدمه: زیرکونیای مونولیتیک ماده‌ای نسبتاً جدید در ساخت پروتزهای ثابت است که با سرعتی قابل تحسین جای خود را در این علم باز کرده است. امکان طراحی کاملا دیجیتال پروتزهای ثابت زیرکونیای مونولیتیک در کنار سایر مزایای آن ، توجهات خاصی را به سوی استفاده از این نوع پروتز بر روی پایه‌های ایمپلنت جلب کرده است. طراحی مناسب موضوع بسیار مهمی در این نوع پروتز است. مطالعه حاضر با توجه به کمبود شواهد علمی در این زمینه، سعی داشته تا توزیع استرس در داخل یک سیستم پروتز سه واحدی زیرکونیا مونولیتیک سوار شده بر دو واحد ایمپلنت را بررسی نموده و محل و میزان این استرس ها را در دو نوع الگوی اکلوزالی کانین گایدنس و گروپ فانکشن مقایسه نماید. مواد و روش ها: مدل دیجیتالی از یک پروتز سه واحدی زیرکونیای مونولیتیک که بر روی دو پایه ایمپلنت تیتانیومی شبیه به هم در محل دندان‌های 13 و 15 قرار گرفته طراحی و ساخته شد. سیستم پروتز- ایمپلنت و استخوان اطراف فیکسچرها به یک شبکه متشکل از بیش از 59000 گره و 34000 المان تبدیل شد. نیروی اکلوزالی در پنج حالت: 1) سنتریک، 2) کانین گایدنس با زاویه 15 درجه، 3 ) کانین گایدنس با زاویه 30 درجه، 4) گروپ فانکشن با زاویه 15 درجه، و 5) گروپ فانکشن با زاویه 30 درجه، به پروتز اعمال شد. توزیع و میزان استرس در تمامی قطعات شبکه از طریق آنالیز اجزای محدود و نرم افزار Ansys Workbench 14 مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. یافته ها: حداکثر میزان استرس بین 286 و 546 مگاپاسکال بود که یا در محل اتصال پیچ اباتمنت به فیکسچر یا در منطقه فوقانی کانکتور بین دندان کانین با اولین پره مولار ثبت شد. میزان حداکثر فشار به صورت ملموسی با افزایش درجه اعمال نیرو افزایش یافت. همچنین میزان حداکثر استرس به صورت معناداری در اکلوژن کانین گایدنس کمتر از اکلوژن از نوع گروپ فانکشن بود. نتیجه‌گیری: زیرکونیای مونولیتیک می‌تواند آینده ای روشن در پروتزهای ثابتی که بر روی ایمپلنت قرار می‌کیرند داشته باشد. اما طراحی مناسب با نگاه دقیق تر به طراحی کانکتورهای بین دندانی و طراحی نوع اکلوژن در سلامت و عمر این نوع پروتز حیاتی است.

مقدمه: زیرکونیای مونولیتیک ماده‌ای نسبتاً جدید در ساخت پروتزهای ثابت است که با سرعتی قابل تحسین جای خود را در این علم باز کرده است. امکان طراحی کاملا دیجیتال پروتزهای ثابت زیرکونیای مونولیتیک در کنار سایر مزایای آن ، توجهات خاصی را به سوی استفاده از این نوع پروتز بر روی پایه‌های ایمپلنت جلب کرده است. طراحی مناسب موضوع بسیار مهمی در این نوع پروتز است. مطالعه حاضر با توجه به کمبود شواهد علمی در این زمینه، سعی داشته تا توزیع استرس در داخل یک سیستم پروتز سه واحدی زیرکونیا مونولیتیک سوار شده بر دو واحد ایمپلنت را بررسی نموده و محل و میزان این استرس ها را در دو نوع الگوی اکلوزالی کانین گایدنس و گروپ فانکشن مقایسه نماید. مواد و روش ها: مدل دیجیتالی از یک پروتز سه واحدی زیرکونیای مونولیتیک که بر روی دو پایه ایمپلنت تیتانیومی شبیه به هم در محل دندان‌های 13 و 15 قرار گرفته طراحی و ساخته شد. سیستم پروتز- ایمپلنت و استخوان اطراف فیکسچرها به یک شبکه متشکل از بیش از 59000 گره و 34000 المان تبدیل شد. نیروی اکلوزالی در پنج حالت: 1) سنتریک، 2) کانین گایدنس با زاویه 15 درجه، 3 ) کانین گایدنس با زاویه 30 درجه، 4) گروپ فانکشن با زاویه 15 درجه، و 5) گروپ فانکشن با زاویه 30 درجه، به پروتز اعمال شد. توزیع و میزان استرس در تمامی قطعات شبکه از طریق آنالیز اجزای محدود و نرم افزار Ansys Workbench 14 مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. یافته ها: حداکثر میزان استرس بین 286 و 546 مگاپاسکال بود که یا در محل اتصال پیچ اباتمنت به فیکسچر یا در منطقه فوقانی کانکتور بین دندان کانین با اولین پره مولار ثبت شد. میزان حداکثر فشار به صورت ملموسی با افزایش درجه اعمال نیرو افزایش یافت. همچنین میزان حداکثر استرس به صورت معناداری در اکلوژن کانین گایدنس کمتر از اکلوژن از نوع گروپ فانکشن بود. نتیجه‌گیری: زیرکونیای مونولیتیک می‌تواند آینده ای روشن در پروتزهای ثابتی که بر روی ایمپلنت قرار می‌کیرند داشته باشد. اما طراحی مناسب با نگاه دقیق تر به طراحی کانکتورهای بین دندانی و طراحی نوع اکلوژن در سلامت و عمر این نوع پروتز حیاتی است.