تاثیر تروگزروتین بر پارامترهای اسپرماتوزوئید، میزان استرس اکسیداتیو و آپوپتوز در بافت بیضه رت های نر بالغ و نابالغ دیابتیک نوع 1

Abstract

هدف این مطالعه بررسی تاثير تروگزروتين بر پارامترهای اسپرماتوزوئید، میزان استرس اکسیداتیو و آپوپتوز در بیضه رت های نر بالغ و نابالغ دیابتیک بود. مواد و روش ها: این مطالعه بر روی 100 سر موش صحرایی نر (50 بالغ و 50 نابالغ) نژاد ویستار انجام شد. حیوانات به طورتصادفی به 5 گروه 10 تایی تقسیم شدند شامل: گروه کنترل (C)، تروگزروتین (T)، دیابتی (DM) ، دیابتی دریافت کننده تروگزروتین(DT) و دیابتی دریافت کننده انسولین (DI). دیابت نوع یک با تزریق داخل صفاقی mg/kg 55 استرپتوزوتوسین (STZ) القا شد. پس از تایید القای دیابت، روزانه تروگزروتین با دوز mg/Kg 150بصورت گاواژ در گروههای Tو DT و انسولین NPH بصورت داخل صفاقی (6-4 واحد) یک بار در روز به مدت 4 هفته انسولین در گروه DI به مدت 4 هفته تجویز شد. پس از اتمام مداخلات، حیوانات بیهوش شده نمونه خونی از ورید اجوف تحتانی تهیه شد. سطوح گلوکز و انسولین پلاسما همچنین سطوح بیضوی مالون دی آلدئید، سوپراکسید دیسموتاز، گلوتاتیون پراکسیداز و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی در بافت بیضه اندازه گیری شد. به علاوه پارامترهای اسپرماتوزوئید و آپوپتوز در بافت بیضه بررسی گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که القای دیابت به طور معنی داری منجر به افزایش قند خون، کاهش انسولین، کاهش تعداد، تحرک و بقای اسپرم ها، افزایش سطح مالون دآلدهید و سلولهای تانل مثبت در بیضه در مقایسه با گروه کنترل شد (001/0>p). با این وجود، تجویز تروگزروتین همانند انسولین به طور معنی داری موجب کاهش قند خون، افزایش تعداد، تحرک و بقای اسپرمها، کاهش مالون دآلدهید و تعداد سلولهای تانل مثبت در بیضه حیوانات دیابتی شد (001/0> p).