بررسی اثر لیزر درمانی کم توان فراجمجمه‌ای بر رفتار شبه افسردگی ناشی از استرس مزمن مهاری در موش کوچک آزمایشگاهی
Abstract
در مطالعه حاضر، سه دوز متفاوت از لیزر مادون قرمز نزدیک را مورد استفاده قرار دادیم تا دوز بهینه ضد اضطرابی و ضد افسردگی را در این روش به دست آوریم.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه، 60 سر موش نر نژاد BALB/c با میانگین وزنی 25-20 گرم به طور تصادفی به 5 گروه مساوی تقسیم شدند. بر روی گروه کنترل هیچ گونه مداخله‌ای انجام نگرفت. حیوانات 4 گروه دیگر تحت شرایط استرس مزمن مهاری به مدت 3 هفته (3 ساعت در روز) قرار گرفتند. لیزر درمانی همزمان با القای استرس آغاز گردید و حیوانات تحت تابش دوزهای J/cm2 0، 4، 8 و 16 از لیزر nm 810 با مد پالسی Hz 10 قرار گرفتند. در پایان دوره درمان، آزمون‌های رفتاری شامل تست میدان باز، تست ماز مرتفع بعلاوه‌ای شکل و تست تعلیق از دم برای بررسی اثرات ضد اضطرابی و ضد افسردگی لیزر درمانی کم توان فراجمجمه‌ای انجام گرفت. همچنین غلظت سروتونین و نیتریک اکساید در نواحی قشر پیش‌پیشانی و هیپوکمپ مغز موش اندازه‌گیری شد.
یافته‌ها: استرس مزمن مهاری منجر به القای رفتارهای شبه اضطرابی و شبه افسردگی در موش کوچک آزمایشگاهی و همچنین افزایش غلظت کورتیزول سرم گردید. همچنین اندازه‌گیری‌های مولکولی کاهش سطح سروتونین و افزایش سطح نیتریک اکساید را در هر دو ناحیه قشر پیش‌پیشانی و هیپوکمپ نشان دادند. لیزر درمانی منجر به کاهش رفتارهای شبه اضطرابی و افسردگی و همچنین غلظت کورتیزول سرم گردید. همچنین افزایش غلظت سروتونین و کاهش سطح نیتریک اکساید را در نواحی قشر پیش‌پیشانی و هیپوکمپ به دنبال داشت. اثرات درمانی برای هر سه دوز تابشی مشاهده شد، اما تابش دوز J/cm2 8 به بهترین نتیجه منتج گردید.