ارزیابی تاثیر سفتریاکسون و -N استیل سیستئین در بهبود عملکردی موش های صحرایی مبتلا به آسیب نخاعی

Abstract

مقدمه: آسیب طناب نخاعی یکی از عوامل ایجاد کننده اختلالات نورولوژیکی مزمن می باشد. پاتوفیزیولوژی آسیب نخاعی شامل آسیب مکانیکی اولیه و به دنبال آن پاسخ¬های آبشاری سلولی و بیوشیمیایی ثانویه می باشد. گزینه¬های دارویی موجود جهت بهبود موثر آسیب نخاعی محدود می باشد. متیل پردنیزولون(MP) در بالین جهت کاهش آسیب بافتی و اختلالات عملکردی ناشی از آسیب نخاعی مورد استفاده قرار گرفته است اما توان نوروپروتکتیو آن مورد بحث است. سفتریاکسون(CEF) و N-استیل سیستئین(NAC) دارای اثرات نوروپروتکتیو در مدل¬های حیوانی اختلالات نورودژنراتیو می¬باشند. هدف: هدف از این مطالعه بررسی اثرات CEF و NAC و ترکیب آن¬ها بر بهبود عملکرد مدل حیوانی آسیب نخاعی بود. روش بررسی: موش¬های صحرایی نر به طور تصادفی به شش گروه (n=7): سالین، MP، PRE-CEF، POST-CEF، NAC و CEF+NAC تقسیم شدند. آسیب نخاعی تحت بیهوشی و با استفاده از دستگاه ایجاد آسیب نخاعی ایجاد گردید. بهبود فعالیت حرکتی با استفاده از تست حرکتی BBB ارزیابی شد و در پایان مطالعه موش¬های صحرایی با فرمالدهید 10% پرفیوژ شده و مقاطع عرضی نمونه¬های نخاع به منظور آنالیز بافتی به وسیله هماتوکسیلین و ائوزین رنگ آمیزی شد. نتایج: در مقایسه با گروه سالین، فعالیت حرکتی در سایر گروه¬های مورد مطالعه بهبودی معنی داری نشان داد. فعالیت حرکتی در گروه¬های PRE-CEF و CEF+NAC بارزتر از گروه¬های دیگر بود. نتایج کمی آنالیز بافت شناسی نشان داد که درمان با CEF یا NAC چه به صورت تکی و یا توأم به طور معنی داری باعث کاهش شدت آسیب بافتی در مقایسه با گروه سالین می گردد. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه پیشنهاد می¬کند که درمان با CEF و NAC چه به صورت جداگانه و یا توأم منجر به بهبود عملکرد حرکتی بعد از آسیب نخاعی می¬گردد که با کاهش موثر آسیب بافتی همراه است.