تهیه ، شناسایی و مطالعه محلولیت کوکریستال های تادالافیل
Abstract
مقدمه: اکثر دارو های موجود در بازار دارویی فاقد محلولیت قابل قبولی در محیط های آبی هستند. این محلولیت پایین می تواند یک عامل محدود کننده در رسیدن به غلظت درمانی مناسب باشد، لذا روش های مختلفی برای بهبود محلولیت دارو ها توسعه یافته است.
هدف: مهندسی کریستال به عنوان یک روش نوین می تواند برای تعدیل کردن خصوصیات فیزیکوشیمیایی دارو ها بکار رود. کوکریستال ها مواد کریستالی هستند که از دو یا چند مولکول مختلف که به طور معمول دارو و کوفورمر می باشند تشکیل یافته اند، این مواد بوسیله پیوند غیرکوالانسی (معمولا هیدروژنی) به هم اتصال یافته اند. در این مطالعه کوکریستال تادالافیل- متیل پارابن بعد از تهیه محلولیت آن در بافر فسفات و در حضور پلیمر و سورفکتانت مورد بررسی قرار گرفته است.
روش کار: تهیه کوکریستال تادالافیل- متیل پارابن بوسیله آسیاب کردن انجام شده است. شناسایی کوکریستال ها بوسیله روش های DSC و PXRD صورت گرفته است. سپس پایداری و محلولیت کوکریستال در شرایط مختلف مورد بررسی قرار گرفت. این آزمایش ها در بافر فسفات 37 درجه سانتی گراد و با افزودن مقادیر متفاوتی از پلی و ینیل پیرولیدون (PVP) و سدیم لوریل سولفات (SLS) انجام شده است
نتایج: مطالعات محلولیت کوکریستال تادالافیل- متیل پارابن داخل بافر فسفات نشان دهنده بهبود این ویژگی نسبت به تادالافیل بود. افزودن مقادیر اضافی از PVP و SLS باعث کاهش ناپایداری کوکریستال تادالافیل- متیل پارابن در زمان انکوباسیون شد، این در حالی است که اثر چشم گیری در محلولیت کوکریستال تادالافیل- متیل پارابن نسبت به خود تادالافیل نداشتند.
نتیجه گیری: تهیه کوکریستال تادالافیل با استفاده از متیل پارابن باعث افزایش محلولیت آبی دارو شد که در حضور PVP و SLS پایداری آن نیز بهبود یافت. به طور کلی تهیه فرم کوکریستال از تادالافیل توانایی تغییر خصوصیات فیزیکوشیمیائی دارو های غیر یونیزه مانند تادالافیل را دارد.