تاثیر لوتیروکسین در درمان بیماران با خارش مزمن و آنتی بادی تیروپروکسیداز مثبت
چکیده
هدف از این مطالعه تعیین تاثير لووتيروكيسين در درمان بيماران با خارش مزمن و anti-TPO مثبت است.
مواد و روشها:
در یک كارآزمايي باليني که در دپارتمان غدد و متابولیسم و مرکز تحقیقات غدد و متابولیسم دانشگاه علوم پزشکی تبریز بر روی بیماران مبتلا به خارش مزمن انجام دادیم، تاثير لووتيروكيسين در درمان بيماران با خارش مزمن و anti-TPO مثبت مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج:
میانگین سنی بیماران گروه مورد 99/9 ± 30/32 سال و میانگین سنی بیماران گروه شاهد 92/11±83/36 سال بود(085/0=P). 2 نفر از بیماران گروه مورد و 3 نفر از بیماران گروه شاهد مرد و 34 نفر از بیماران گروه مورد زن و 33 نفر از بیماران گروه شاهد زن بودند(500/0=P). قبل از شروع مطالعه؛در گروه مورد، 12 نفر از بیماران دارای خارش کم، 18 نفر دارایی خارش متوسط و 6 نفر دارای خارش شدید بودند. در گروه شاهد، 6 نفر از بیماران دارای خارش کم، 22 نفر دارایی خارش متوسط، 7 نفر دارای خارش شدید و یک نفر دارای خارش خیلی شدید بودند. تفاوت معنی داری بین شدت خارش قبل از درمان بیماران در بین دو گروه وجود نداشت و دو گروه از نظر شدت خارش اولیه باهم همگن بودند(142/0=P).
بعد از انجام مطالعه؛ در گروه مورد، 20 نفر از بیماران دارای خارش کم، 6 نفر دارایی خارش متوسط و 10 نفر فاقد خارش بودند و در گروه شاهد، 16 نفر از بیماران دارای خارش کم، 11 نفر دارایی خارش متوسط و 9 نفر فاقد خارش بودند. تفاوت معنی داری بین شدت خارش بعد از درمان بیماران در بین دو گروه وجود نداشت(327/0=P).
میانگین سطح TSH بیماران گروه مورد 32/7 ± 86/5 و میانگین سطح TSH بیماران گروه شاهد 41/2 ± 23/4 بود(210/0=P). میانگین سطح Anti-TPO بیماران گروه مورد 79/681 ± 67/816 و میانگین سطح Anti-TPO بیماران گروه شاهد 32/1953 ± 43/920 بود(764/0=P).