تاثیر نانوپارتیکل حاوی دوسه تاکسل و siRNA ضد cMet متصل شده به آپتامر موسین 1 در رده ی سلولی متاستاتیک سرطان سینه (SKBR3)

Abstract

مقدمه: درمان ترکيبی تراستوزماب و دوسه تاکسل در بيماران مبتلا به سرطان سينه متاستاتيک تاييد شده است. از مکانيسم های مقاومت به تراستوزوماب افزايش بيان cMet است. آپتامرهای اختصاصی می توانند در تحويل اختصاصی دارو به بافت سرطان سينه موثر باشند. هدف: برای دارورسانی هدفمند، آپتامر موسین1 به نانوپارتيکل های کيتوزانی حاوی دوسه تاکسل و siRNA ضد cMet کونژوگه شده و بعد از ارزيابی های نانودارو، اثرات سلولی و مولکولی آن بر روی سلول های SKBR3 به همراه تراستوزوماب مطالعه شده است. مواد و روش ها: بعد از تولید نانوپارتيکل ها ارزیابی های فارماسیوتیکال انجام شد. ورود نانوپارتيکل ها به سلول های هدف با روش ايمونوفلورسانس بررسی گرديد. سرکوب بيان cMet با تکنيک ايمونوبلات بررسی شد. زنده ماندن سلول ها با روش MTT و بيان ژن های STAT3، VEGF، MMP-2، MMP-9 و IL-8 با روش QRT-PCR بررسی شدند. آپوپتوز با استفاده از رنگ آميزی FITC Annexin V بررسی شد. ميزان مهاجرت سلول ها با تست خراش مطالعه گردید. نتايج: ارزیابی ها حاکی از اندازه و پتانسیل زتای مناسب نانوپارتیکل ها، بارگیری درست siRNA، کونژوگاسيون دوسه تاکسل با کيتوزان و کونژوگاسیون آپتامر با نانوپارتیکل بود. نانوپارتيکل ها تا 8 ساعت در محيط سرم و در مقابل مقادير افزاينده هپارين پايدار بودند. بيشترين جذب سلولی مربوط به نانوپارتيکل های متصل به آپتامر بود. تيمار با نانوپارتيکل های حاوی siRNA به مدت 48 ساعت موجب سرکوب بيان cMet شد. بيشترين کاهش در ميزان زنده ماندن، بيان ژن ها و ميزان مهاجرت و بيشترين افزايش در آپوپتوز در گروه های تحت تيمار همزمان با تراستوزوماب و گروه کامل نانودارويی مشاهده شد. نتيجه گيری: انتقال هدفمند و همزمان دوسه تاکسل و cMet siRNA همراه با تراستوزوماب يک هدف مناسب درمانی می تواند باشد. با اين وجود نیاز به مطالعات بيشتر بر روی مدل های حيوانی است.