بررسی پایداری بورتزومیب در حضور اکسیپیان‌های پلی اٌل مختلف
Abstract
مقدمه: بطور کلی داروهای ضدسرطان نسبت به سایر داروها از نظر اثر بر سلول هدف غیر انتخابی تر هستند لذا عوارض این نوع داروها در مقایسه با سایر داروها بیشتر است. در این میان، از داروهای ضدسرطان با انتخابی بودن بیشتر، مانند بورتزومیب بهتر استقبال می‌شود. بورتزومیب به دلایل ساختمان شیمیایی خود، وجود اتم بور و گروه‌های هیدروکسیل متصل به آن نسبت به نور، دما، هیدروژن‌پراکساید و اسید حساس می‌باشد. بر اساس نتایج مطالعات، فرمولاسیون هایی دارویی بورتزومیب که حاوی پلی‌ال‌ها باشند، نسبت به پودر خالص دارو، به دلیل تشکیل کمپلکس پلیال-دارو، پایدارتر است.
هدف: هدف از این مطالعه بررسی پایداری شیمیایی بورتزومیب در حضور اکسیپان‌های پلیال مختلف می‌باشد.
مواد و روش ها: در این مطالعه با استفاده از پلیالهای مانیتول، دکستروز، دکستران و آلفا-سیکلودکسترین، فرمولاسیون لیوفیلیزه کمپلکسهای دارو-پلیال تهیه شدند. همچنین به عنوان کنترل منفی از یک پلیمر غیر پلیال(PVPK30 ) استفاده شد. فرمولاسیون های تهیه شده در شرایط مختلف دمایی و رطوبت نگهداری شدند و در زمان‌های مختلف از آنها نمونه برداری شده و مورد آنالیز توسط دستگاه HPLC قرار گرفت.
یافتهها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که در مدت 6 ماه درصد باقیمانده بورتزومیب در حضور پلیالهای مانیتول و سیکلودکسترین به ترتیب 1/95 و 3/94 بدست آمده که نشان می‌دهد دارو در فرمولاسیون پایدار بوده است اما فراورده‌های بورتزومیب در حضور پلیالهای دکستروز و دکستران و پلیمر غیر پلیال PVP k30 درصد داروی باقیمانده کمتر از 90درصد داشتند به طوری که در پایان ماه ششم درصد داروی باقیمانده دکستروز،دکستران و PVP به ترتیب89، 5/82 و 4/67 بود همچنین، درصد داروی باقیمانده در همه محلول‌های فراورده دارو-پلیال در طی 8 ساعت بالا تر از 98 درصد بود که پایداری فرمولاسیون در حالت محلول را نشان می‌دهد.
نتیجه‌گیری: پلیالهای مانیتول و سیکلودکسترین به علت دارا بودن گروه‌های هیدروکسیل در ساختار خود و تشکیل کمپلکس پلیال – دارو، منجر به پایداری بورتزومیب می‌گردد.