ارزیابی میزان بیان ژن های PA2070 و PA5033 در ایزوله های بالینی سودوموناس آیروژینوزا و مقایسه آن بین ایزوله های مولد بیوفیلم و فاقد بیوفیلم
Abstract
توانایی سودوموناس آیروژینوزا در تشکیل بیوفیلم نقش مهمی در بیماری زایی آن در بیماران حساس ایفا می کند. یکی از مهم ترین ویژگی های اختصاصی بیوفیلم ها مقاومت گسترده به آنتی بیوتیک هاست که در سلول های پلانکتونیک دیده نمی شود. مکانیسم های مختلفی در ایجاد مقاومت بیوفیلمی نقش دارند. در این مطالعه برآنیم که نقش دو ژن PA2070 و PA5033 را در مقاومت اختصاصی بیوفیلم در باکتری سودوموناس آیروژینوزا بررسی کنیم.
مواد و روش ها: از خرداد ماه تا آخر آبان ماه سال 1396 تعداد 100 عدد ایزوله سودوموناس آیروژینوزا از نمونه های بالینی بیماران مراجعه کننده به بیمارستان های امام رضا و سینا شهر تبریز جداسازی و به آزمایشگاه میکروب شناسی منتقل شده و با استفاده از روش های روتین میکروب شناسی تعیین هویت شدند. توانایی تشکیل بیوفیلم به روش میکروتیتر پلیت مورد ارزیابی قرار گرفت. در ایزوله های مولد بیوفیلم، حضور دو ژن PA2070 و PA5033 توسط روش Polymerase chain reaction (PCR) مورد بررسی قرار گرفت و سپس میزان بیان ژن های مذکور در هر دو حالت بیوفیلم و پلانکتونیک هر ایزوله توسط روش Real-time PCR بررسی شد. آنالیز نتایج توسط SPSS ورژن 21.0، Chi-square، فرمول فافل و نرم افزار REST 2009 انجام گرفت.
نتایج: هفتاد درصد از ایزوله ها توانایی تشکیل بیوفیلم بر اساس میکرو تیتر پلیت را داشتند. آنالیز نتایج حاصل از RT-PCR نشان می داد که ژن های PA2070 و PA5033 در حالت بیوفیلمی نسبت به فرم پلانکتونی باکتری سودوموناس آیروژینوزا افزایش بیان داشتند. افزایش بیان به طور متوسط 33/4 برابر در ژن PA2070 و 733/4 برابر برای ژن PA5033 بود. همچنین ارتباط معنی داری بین افزایش بیان ژن های مذکور و تشکیل بیوفیلم وجود داشت (P value کمتر از 05/0).