بررسي اثرات ضد التهابي نئوستیگمین در مدل التهابي حاد Air Pouch در موش صحرايي نر

Abstract

مقدمه: التهاب در پاتوژنز بيماري هايي متعدد نقش اساسي را ايفا مي کند. به دلیل عوارض جانبی زیاد داروهاي ضد التهاب رایج، محققان به دنبال داروها و روش هاي جديد براي کاهش التهاب با کمترین عوارض جانبي هستند. هدف: با عنایت به تعامل دو طرفه سیستم عصبی و سیستم ایمنی، هدف از این پایان نامه ارزیابی اثر نئوستیگمين بر پارامتر هاي التهابي در مدل التهابي حاد air pouch در موش صحرايي نر است. روش کار: موش هاي صحرايي نر نژاد ويستار (250-180 گرم) به طور سطحی بي هوش شدند. بعد از تراشیدن موهاي ناحيه پشت و ضد عفونی کردن محل، 20 و 10 میلی لیتر هواي استريل در ناحیه پشت حیوان به طور زير جلدي، به ترتیب در روزهای اول و سوم تزريق شد. روز ششم 2 میلی لیتر کاراژنين (1 درصد) به داخل pouch و 1 میلی لیتر نئوستیگمین با دوز های µg/kg 35، 70، 140، 200 و 310 همزمان به داخل صفاق تزريق شد. 6 ساعت بعد از القای التهاب، بافت گرانولوما باز شد و مایعpouch برای تعیین حجم اگزودا و شمارش لکوسیتی جمع آوری شد. بافت گرانولوما خارج و تعیین وزن گردید و همچنین خصوصیات هیستوپاتولوژیک آن مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: حجم اگزودا و وزن بافت گرانولوماتوز تنها با دوز µg/kg 70 کاهش یافت (p ≤ 0.001). تعداد لوکوسیت های موجود در مایع اگزودا نیز با دوز µg/kg 70 کاهش یافت0.05) (p <. غیر از دوز µg/kg 70 نه تنها هیچ کدام از دوز های به کار رفته اثر کاهشی بر وزن بافت گرانولوماتوز نداشت بلکه دوز µg/kg 200 باعث افزایش وزن آن نیز گردید 0.01) (p <. نتیحه گیری: این مطالعه نشان داد که نئوستیگمین قادر است پارامترهای التهابی را در مدل التهابی حاد Air pouch کاهش دهد. احتمالاً این اثرات به واسطه اثرات تنظیمی بر سیستم ایمنی واسطه گری می شود.