اثر مکمل یاری اینولین بر بیانKLF5 در سلول های تک هسته ای وسطوح پلاسمایی miR-375 دربیماران دیابتی نوع 2

Abstract

هدف: دیابت نوع 2 اختلال پیچیدهای است که توسط عوامل محیطی و ژنتیکی تحت تاثیر قرار میگیرد. فلور میکروبی روده انسان با تولید مواد مختلف سلامتی انسان را تحت تاثیر قرار میدهد. الگوی میکروبهای روده تحت تاثیر مواد غذایی دریافتی است. اینولین یک فروکتوالیگوساکارید است که با اثر بر میکروبیوتای روده الگوی میکروبی مفیدی را در روده غالب میکند. mir-375 ساختار نوکلئوتیدی است که با اثر روی ترجمهی بسیاری از پروتئینها، در بهبود عملکرد سلول-های بتا پانکراس و کند کردن پیشرفت عوارض دیابت نقش دارد. KLF5 یکی از اهداف mir-375 است. mir-375 با اثری که بر ترجمه KLF5 دارد باعث سرکوب تولید این فاکتور می شود. KLF5 در تحریک آبشارهای التهابی و پیشرفت عوارض قلبی عروقی دیابت نقش دارد. با توجه به مطالب ذکر شده، هدف از مطالعهی حاضر بررسی اثر مکملیاری اینولین بر بیان KLF5 در سلول های تک هستهای و سطوح پلاسمایی mir-375 در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 میباشد. مواد و روش کار: چهل و شش مرد و زن مبتلا به دیابت نوع 2 وارد مطالعه حاضر شدند که به شکل تصادفی به دو گروه مداخله و پلاسبو تقسیم گردیدند.گروه مداخله روزانه 10 گرم اینولین منقسم در دو وعده غذایی و گروه پلاسبو 10 گرم نشاسته ذرت به عنوان پلاسبو به همین صورت دریافت کردند. متغیرهای فردی، تنسنجی، غذایی در ابتدا و بعد از 6 هفته مداخله مورد ارزیابی قرار گرفتند. همچنین از افراد مورد مطالعه 10 میلیلیتر خون قبل و بعد از مداخله گرفته شد. پس از خونگیری به میزان 10 میلیلیتر، پلاسما و سلولهای تک هستهای خون محیطی جدا شده و تا زمان انجام آزمایشات تخصصی در فریزر نگه داری شدند. سطوح پلاسمایی mir-375 و میزان بیان KLF5 در PBMCs با استفاده از روش Real time PCR مورد ارزیابی قرار گرفت. آنالیزهای آماری مطالعه حاضر با استفاده از نسخه 23 نرمافزار SPSS انجام شد. یافته‌ها: تحلیلهای درون گروهی این مطالعه نشان داد مکملیاری با اینولین به شکل معناداری باعث کاهش دور کمر، دور لگن، قند خون ناشتا و فشار خون دیاستولی شد (05/0P<). این تحلیلهای آماری اثر معناداری را برای سایر متغیرهای تنسنجی و بیوشیمیایی نشان نداد (05/0P>). تحلیلهای بین گروهی در این مطالعه نشان داد مکملیاری اینولین صرفا اثر معناداری بر قند خون ناشتا در مقایسه با گروه کنترل داشت (001/0P<). ارزیابی سطوح پلاسمایی mir-375 و KLF5 به ترتیب در پلاسما و PBMCs نشان داد مکملیاری با اینولین به شکل معناداری باعث به ترتیب افزایش و کاهش این ژنها در مقایسه با گروه کنترل شد (05/0P<). نتیجهگیری: با توجه به اثر گذاری مکملاینولین بر سطوح mir-375 و KLF5 در این مطالعه و همچنین نقش بالقوهی این فاکتورها در بهبود دیابت، میتوان اثر گذاری اینولین بر mir-375 و KLF5 را مکانیسمی برای اثر مکملیاری اینولین بر بهبود قند خون در افراد دیابت دانست.