مقایسه استقامت و گشتاور ایزومتریک و کانسنتریک مفصل ران در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 با وبدون ابتلا به نوروپاتی با افراد غیر دیابتی

Abstract

مقدمه: دیابت یک بیماری متابولیک مزمن و یکی از عوامل ناتوانی و مرگ در دنیا می باشد. از مهم ترین عوارض عضلانی اسکلتی این بیماری، ضعف عضلانی است که در صورت پیشرفت باعث ناتوانی این افراد می شود. بر اساس مطالعات انجام گرفته، ابتلای طولانی مدت به دیابت نوع 2 می تواند باعث ضعف و آتروفی در عضلات شود که غالبا در افراد مبتلا به نوروپاتی دیابتی دیده می شود. با توجه به تغییر عملکرد مکانیکی عضلات اندام تحتانی در افراد مبتلا به دیابت نوع 2، به نظر می رسد الگوی طبیعی راه رفتن در این بیماران دستخوش تغییر شود. عضلاتی که در راه رفتن نقش مهمی دارند ولی در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 کمتر مورد بررسی قرار گرفته، عضلات مفصل ران شامل فلکسورها، اکستانسورها، ابداکتورها و ادداکتورها می باشند. بنابراین، هدف از این مطالعه، بررسی میزان استقامت و گشتاورهای ایزومتریک و کانسنتریک عضلات مفصل ران و همچنین نسبت گشتاور کانسنتریک آگونیست به آنتاگونیست در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 و مقایسه آن با افراد غیر دیابتی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه، 15نفر فرد غیر دیابتی و 27 نفر مبتلا به دیابت نوع 2 (15 نفر بدون ابتلا به نوروپاتی و 12 نفر با ابتلا به نوروپاتی)، شرکت کردند. حداکثر گشتاور ایزومتریک، کانسنتریک فلکشن، اکستنشن، ابداکشن و ادداکشن ران با سرعت 60 درجه در ثانیه، نسبت حداکثر گشتاور کانسنتریک فلکشن به اکستنشن و ابداکشن به ادداکشن و استقامت ایزومتریک عضلات اکستانسور و ابداکتور در هر سه گروه (افراد غیر دیابتی، بیماران دیابتی مبتلا به نوروپاتی، و بیماران دیابتی بدون ابتلا به نوروپاتی) توسط دستگاه ایزوکینتیک بایودکس اندازه گیری و مقایسه شد. یافته ها: حداکثر گشتاور کانسنتریک اکستنشن و ابداکشن مفصل ران در گروه بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 با نوروپاتی کمتر از دو گروه دیگر بود. نسبت حداکثر گشتاور فلکشن به اکستنشن در هر دو گروه بیماران مبتلا به دیابت بیشتر از گروع کنترل بود. استقامت عضلانی و گشتاور ایزومتریک در بین سه گروه تفاوت معناداری نداشت. نتیجه گیری: پارامترهای وابسته به گشتاور در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 با و بدون ابتلا به نوروپاتی با افراد غیر دیابتی رفتارهای متفاوتی را با توجه به نوع انقباض نشان می دهد. این مساله می تواند افراد مبتلا به دیابت به خصوص نوروپاتی محیطی را در معرض آسیب و ناتوانی در اندام تحتانی قرار دهد.