بررسی آثار کوتاه مدت کششPNF بر تحریک پذیری نورون های حرکتی سولئوس در مبتلایان به همی پلژی ناشی از سکته ی مغزی با استفاده از منحنی فراخوانی رفلکس H
چکیده
مقدمه: اسپاستیسیتی، اصلی ترین اختلال حرکتی در مبتلایان به سکته مغزی می باشد و
کشش یکی از مداخلات موثر جهت کاهش اسپاستیسیتی می باشد. کشش مداخله ای است که
با تعدیل تون عضلانی منجر به حفظ یا افزایش کشش پذیری بافت نرم، کاهش درد و بهبود
عملکرد می گردد. یکی از انواع موثر کشش، کشش PNF می باشد.
هدف: هدف تحقیق حاضر بررسی آثار کوتاه مدت کشش PNF بر تحریک پذیری نورون های
حرکتی عضله سولئوس در مبتلایان به سکته مغزی با استفاده از منحنی فراخوانی رفلکس H
بود.
روش کار و مواد: 20 بیمار مبتلا به همی پلژی ناشی از سکته مغزی با اسپاستیسیتی اندام
تحتانی مورد ارزیابی قرار گرفتند. منحنی فراخوانی رفلکس H از عضله سولئوس پای مبتلا ثبت
گردید. کشش PNF بر روی همان عضله انجام شد و بلافاصله و 30 دقیقه پس از انجام تکنیک
مجددا منحنی فراخوانی رفلکس H عضله سولئوس ثبت گردید. تمامی مراحل در پای غیر مبتلا
نیز انجام گردید.
یافته ها: : نتایج نشان داد میانگین تغییرات شیب slope/MslopeH در هر دو سمت بلافاصله و
30 دقیقه بعد از کشش، کاهش معنا داری داشت. کاهش در شیب slope/MslopeH به معنی
کاهش تحریک پذیری نورون های حرکتی عضله سولئوس به دنبال اعمال کشش می باشد.
نتیجه گیری: یک جلسه کشش PNF علی رغم تغییر در ویژگی های مکانیکی عضله
سولئوس، می تواند تحریک پذیری نورون های حرکتی این عضله را در مبتلایان به سکته مغزی
کاهش دهد.