مقایسه اثرات تمرینات ثبات دهنده مک گیل و مرسوم کمری بر شاخص ثبات پاسجرال،در بیماران مبتلا به کمر درد مزمن غیر اختصاصی با استفاده از سیستم تعادل بیودکس

Abstract

مقدمه : کمردرد یکی از شایع ترین مشکلات سیستم سلامت عمومی در جهان می باشد. تقریبا 84 درصد از مردم کمردرد را در طول زندگی شان تجربه می کنند. تمرینات ثبات دهنده کمر، یک روش درمانی برای تامین ثبات و هماهنگی نرمال عضلات کمر می باشد. مک گیل جهت افزایش ثبات و هماهنگی بهتر، بدون اعمال نیروی زیاد به فقرات کمری، تمریناتی بر پایه ثبات گلوبال ناحیه کمری-لگنی طراحی نموده است که سبب بهبود سطح فعالیت همه عضلات قدامی، خلفی و جانبی کمری می شوند. هدف : هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرینات اختصاصی ثبات دهنده مک گیل و تمرینات مرسوم فیزیوتراپی روی شاخص ثبات پاسچرال، درد، ناتوانی و دامنه حرکتی در بیماران مبتلا به کمردرد غیراختصاصی مزمن بود. روش کار و مواد : در این کارآزمایی بالینی یک سویه کور 30 فرد مبتلا به کمردرد بطور تصادفی به دو گروه تمرینات ثبات دهنده مک گیل (15n=) و تمرینات مرسوم فیزیوتراپی (15n=) تقسیم شدند. هر دو گروه برنامه درمانی مشخص را برای شش هفته اجرا نمودند. از مقیاس دیداری درد، پرسشنامه ناتوانی کمردرد Quebec، زاویه سنج و سیستم تعادل بیودکس برای ارزیابی متغیرهای درد، ناتوانی، دامنه حرکتی فعال توراکولومبار و شاخصهای ثبات پاسچرال دینامیک قدامی-خلفی، داخلی-خارجی و ثبات کلی استفاده شد. ثبت داده های مطالعه بصورت قبل و بعد از اجرای تمرینات انجام گرفت و همچنین بیماران پس از یک ماه تحت پیگیری مجدد قرار گرفتند. یافته ها : براساس نتایج حاصل از مطالعه، تفاوت معناداری در متغیرهای درد، دامنه حرکتی و ناتوانی در بین دو گروه مشاهده نشد (05/0P>). در متغیرهای ثبات پاسچرال دینامیک، در هر سه ایندکس تغییرات معنادار مشاهده شد (05/0P<) که این تغییرات در ایندکس ثباتی داخلی-خارجی معناداری بیشتری داشت (003/0= P). نتیجه گیری : تمرینات ثبات دهنده مک گیل مزیتی نسبت به تمرینات مرسوم فیزیوتراپی در بهبود درد، دامنه حرکتی و ناتوانی ندارد اما می تواند در بهبود متغیرهای ثبات پاسچرال دینامیک که خود عاملی برای حفظ تعادل در فعالیتهای روزانه نظیر راه رفتن موثرتر باشد.