مقایسه اثرات تمرینات ثبات دهنده مک گیل و مرسوم فیزیوتراپی بر ثبات پاسجرال،درد و دامنه حرکتی فعال ستون فقرات در بیماران مبتلا به کمر درد مزمن غیر اختصاصی
Abstract
مقدمه : کمردرد یکی از شایع ترین مشکلات سیستم سلامت عمومی در جهان می باشد. تقریبا 84 درصد مردم کمردرد را در طول زندگی شان تجربه می کنند. تمرینات ثبات دهنده کمر، یک روش درمانی برای تامین ثبات و هماهنگی نرمال عضلات کمر می باشد. مک گیل جهت افزایش ثبات و هماهنگی بهتر، بدون اعمال نیروی زیاد به فقرات کمری، تمریناتی بر پایه ثبات گلوبال ناحیه کمری-لگنی طراحی نموده است که سبب بهبود سطح فعالیت همه عضلات قدامی، خلفی و جانبی کمری می شوند.
هدف : هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرینات اختصاصی ثبات دهنده مک گیل و تمرینات مرسوم فیزیوتراپی روی ثبات پاسچرال، درد، ناتوانی و دامنه حرکتی در بیماران مبتلا به کمردرد غیراختصاصی مزمن بود.
روش کار و مواد : در این کارآزمایی بالینی 30 فرد مبتلا به کمردرد بطور تصادفی به دو گروه تمرینات ثبات دهنده مک گیل (15n=) و تمرینات مرسوم فیزیوتراپی (15n=) تقسیم شدند. هر دو گروه برنامه درمانی مشخص را برای شش هفته اجرا نمودند. از مقیاس دیداری درد، پرسشنامه Quebec Low Back Pain Disability Scale، زاویه سنج و دستگاه FDM-S Zebris برای ارزیابی متغیرهای درد، ناتوانی، دامنه حرکتی فعال توراکولومبار و متغیرهای مرکز فشار استفاده شد. طی شش هفته افراد برای متغیرهای درد، ناتوانی و دامنه حرکتی دو مرتبه و برای متغیرهای مرکز فشار سه مرتبه مورد ارزیابی قرار گرفتند. همچنین تمام متغیرها یک ماه تحت پیگیری قرار گرفتند.
یافته ها : نتایج نشان دادند که تفاوت معناداری در متغیرهای درد، دامنه حرکتی و ناتوانی در بین دو گروه مشاهده نشد (05/0P>). همچنین در بررسی متغیرهای مرکز فشار، بیشترین اثر تمرینات ثبات دهنده مک گیل روی متغیر جابجایی داخلی-خارجی بود (05/0P<).
نتیجه گیری : تمرینات ثبات دهنده مک گیل مزیتی نسبت به تمرینات مرسوم فیزیوتراپی در بهبود درد، دامنه حرکتی و ناتوانی ندارد ولی تمرینات ثبات دهنده مک گیل در بهبود متغیرهای مرکز فشار بخصوص در جهت جابجایی داخلی-خارجی اثر بیشتری دارند.