بررسی یافته های بالینی و آزمایشگاهی بیماران مبتلا به خارش مزمن بدون ضایعه پوستی اولیه

Abstract

بیماران مبتلا به خارش مزمن اغلب مقاوم به درمانهای روتین هستند و این خارش باعث اختلال در فعالیت های روزمره این بیماران می شود.لذا شناسایی بیمارانی که خارش آنها ثانویه به یک بیماری سیستمیک یا اختلالات نوروسایکاتریک می باشد که با درمان یا کنترل آنها خارش بیمار نیز می تواند کنترل شود حائز اهمیت می باشد.با توجه به این که تا کنون به صورت ناحیه ای مطالعه جامعی که به بررسی اپیدمیولوژیک خارش و بیماری های همراه آن بپردازد انجام نشده است، مطالعه فوق با هدف نیل به این خواسته طراحی شده است . روش کار: در یک مطالعه مقطعی(cross-sectional) تعداد75 نفر از بین بیماران مراجعه کننده به درمانگاه پوست سینا و کلینیک تخصصی و فوق تخصصی دانشگاه علوم پزشکی تبریز با شکایت خارش بیش از 6 هفته بصورت نمونه گیری آسان و با متد تمام شماری در 6 ماهه اول سال انتخاب شدند.این بیماران معیارهای خروج از مطالعه را نداشتند و بعد از اخذ رضایت کتبی آگاهانه وارد مطالعه شدند.از بیماران مراجعه کننده ابتدا شرح حال دقیق از نظر ویژگی های خارش، مدت زمان شروع، بیماری های همراه و داروهای مصرفی گرفته شد و سپس معاینه فیزیکی کامل انجام شد و تمامی یافته ها به دقت در پرسش نامه درج گردیدسپس از بیماران تست های خونی جهت ارزیابی بیشتر برخی بیماری های همراه انجام شده و بعد از آماده شدن نتیجه این تست ها و تکمیل پرسش نامه و چک لیست اطلاعات بیماران با استفاده از روش های آماری مورد بررسی قرار گرفته و از نظر ارتباط خارش با بیماری های سیستمیک ارزیابی شدند. یافته ها:نتایج نشان داد از بین 75 بیمار با خارش مزمن 49 بیمار علت زمینه ای برای خارش داشتند که شایع ترین نوع خارش ناشی از بیماری های سیستمیک بود که در میان آن نیز آنمی فقر آهن و هیپوتیروئیدی بیشترین فراوانی را داشت.در رده بعدی اختلالات سایکولوژیک بودند که در صدر آن ها دپرشن قرار داشت.با شیوع کمتر بیماری هایی نظیر پلی سیتمی،بای سیتوپنی،دیابت،هیپرتیروئیدی،اختلالات اضطرابی،notalgia paresthetica،vulvodynia و خارش براکیورادیال گزارش شد.همچنین در 26 نفر هیچ اتیولوژی برای خارش یافت نشد.