اندازه گیری استرین در اطراف ایمپلنت های التهابی به کار رفته به عنوان پایه پروتز پارسیل متحرک و پروتز ثابت متکی بر ایمپلنت با کانتی لور خلفی مطالعه استرین گیج
Abstract
پروتز های متحرک گزینه های درمانی رایج برای بیمارانی می باشند که قادر به دریافت درمان های پروتزی ثابت نیستند و پروتزهای کانتی لور گاهی اوقات با وجود معایب عمده خود استفاده می شوند. هدف از این مطالعه، مقایسه استرین در اطراف ایمپلنت های به کار رفته به عنوان پایه پروتز پارسیل متحرک با روت وایر و پروتز پارسیل متحرک با اتچمنت بال و پروتز ثابت با کنتی لور می باشد.
مواد و روش کار: یک مدل بی دندانی مندیبل با چهار ایمپلنت در موقعیت های پرمولر اول و لترال بین دو فورامن منتال ساخته شد. تمام ایمپلنت ها به صورت موازی با یکدیگر قرار داده شدند. چهار استرین گیج به سطوح باکال ، لینگوال ، مزیال و دیستال هر یک از ایمپلنت ها متصل شدند. یک پروتز ثابت با کانتی لور و دو پروتز ثابت کوتاه همراه با دو پروتز پارسیل متحرک (يكي با روت وایر و ديگري با اتچمنت بال) ساخته شد. نیروی عمودی 300 نوتون با فواصل 10 نیوتنی اعمال شد و استرین اندازه گیری و مقایسه شد.
نتایج: میزان حداکثر استرین در پروتز ثابت بیش تر از پروتزهای پارسیل متحرک، و در پروتز متحرک با بازوی روت وایر بیش از پروتز با اتچمنت بال محاسبه شد (0.001>p). در هر سه نوع پروتز کم ترین میزان استرین در سطح مزیال بود (0.05>p) با این حال بیش ترین میزان استرین در پروتز ثابت در سطوح لینگوال و دیستال، در پروتز پارسیل متحرک با روت وایر در سطح باکال و در پروتز پارسیل متحرک با اتچمنت بال در سطوح باکال و لینگوال اندازه گیری شد (0.05>p). در نهایت با وجود تفاوت های جزئی در میزان حداکثر استرین در هر يكي از موقعيت‌هاي ایمپلنت، این تفاوت از لحاظ آماری معنی دار نبود (0.05<p).
نتیجه گیری: پروتز پارسيل متحرك داراي اتچمنت بال استرین را بیش تر از پروتز پارسيل متحرك با بازوي روت وایر کاهش می دهد. همچنین بدترین نوع پروتز از نظر میزان استرین کلی مربوط به پروتز های ثابت با کانتی لور می باشد.