مقایسه میزان موفقیت پروتکل های مختلف بی حسی در مولرهای اول فک پایین با پالپیت غیرقابل برگشت علامتدار توسط محلول بی حسی پریلوکائین : مطالعه کارآزمایی بالینی کنترل شده تصادفی

Abstract

: بدست آوردن بی حسی مناسب در دندان های مولر مندیبل با پالپیت غیر قابل برگشت علامتدار، دشوار می باشد و انجام بی حسی‌های مکمل معمولا اجتناب ناپذیر است. هدف این مطالعه بررسی موفقیت بی حسی بلاک عصب آلوئولار تحتانی در مولرهای اول مندیبل با پالپیت غیر قابل برگشت علامتدار توسط ماده بی حسی پریلوکائین با چهار روش مختلف تزریق می باشد. روش اجرا: 152 مولر اول مندیبل با پالپیت غیر قابل برگشت علامتدار به صورت تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند: گروه اول: بلاک آلوئولار تحتانی به تنهایی، گروه دوم: بلاک آلوئولار تحتانی + تزریق داخل لیگامان، گروه سوم: بلاک آلوئولار تحتانی + تزریق اینفیلتره، گروه چهارم: تزریق دو بلاک آلوئولار تحتانی استاندارد؛ بیماران درد خود را در مرحله ورود به عاج، ورود به اتاقک پالپ و آماده سازی کانال با استفاده از Visual analog scale ثبت کردند. حالت های بدون درد و درد ملایم به عنوان موفقیت در نظر گرفته شد. داده ها با استفاده از آزمون کای دو((Chi-Squared و تی تست غیر مستقل آنالیز شدند. یافته ها: با توجه به نتایج یافته های بدست آمده از این تحقیق میزان موفقیت برای تزریق بلاک آلوئولار تحتانی به همراه تزریق داخل لیگامان(63%)، تزریق دو بلاک آلوئولار تحتانی(58%)، تزریق بلاک آلوئولار تحتانی به همراه انفیلتراسیون باکال (35%) و تزریق بلاک آلوئولار تحتانی به تنهایی ۳۰٪ ملاحظه شد. تفاوت بین گروهها معنی دار بود )05/0< p ) نتایج: با در نظر گرفتن محدودیت های مطالعه حاضر استفاده از تزریق های مکمل تزریق داخل لیگامان و نیز افزایش حجم محلول بی حسی پریلوکایین با استفاده از دو تزریق بلاک آلوئولار تحتانی می تواند باعث افزایش موفقیت بی حسی بلاک تحتانی در مولر های اول مندیبل با پالپیت غیر قابل برگشت علامتدار شود