فراوانی و علل ایجاد تشنج های سایکوژنیک غیر صرعی در بخش LTM بیمارستان رازی تبریز

Abstract

هدف از این مطالعه بررسی فراوانی و علل ایجاد تشنج های سایکوژنیک غیر صرعی در بخش LTM بیمارستان رازی تبریز می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی مقطعی گذشته نگر تعداد 55 بیمار که مشکوک به حملات تشنجی مشکوک به نفع PNES از 250 بیماران مراجعه کننده به بیمارستان رازی که بنا به ضرورت تحت LTM قرار گرفته اند و با تشخیص PNES مرخص شده اند وارد مطالعه شده اند. اطلاعات مربوط به تمام بیماران که از خرداد ۱۳۹۵ الی خرداد ۱۳۹۷ وارد مطالعه شده اند ثبت شد. اطلاعات اولیه بیماران شامل اطلاعات دموگرافیک (سن، جنس، محل سکونت، میزان تحصیلات)؛ اطلاعات سوابق پزشکی قبلی (سابقه حملات مشکوک تشنجی و طول مدت آن، مصرف داروها، اعتیاد دارویی، بیماری های همراه، دارو های در حال مصرف و سوابق پزشکی خانوادگی)؛ اطلاعات مربوط به بیماری فعلی (نوع تشنج، طول مدت بیماری، داروهای مورد مصرف برای آن و پاسخ درمانی) و اطلاعات پس از بستری شدن (تظاهرات بالینی، حرکات غیر ارادی، اختلال محتوای هوشیاری، یا تغییرات رفتاری و احساسی) به صورت پرسش نامه گرداوری شده است. یافته ها: از نظر سابقه وجود علائم حملات تشنجی مشکوک به نفع PNES در بیماران، 47 بیمار (5/85 درصد) سابقه علائم حملات تشنجی مشکوک به نفع PNES داشتند. میانگین ± انحراف معیار مدت زمان وجود علائم برابر 83/3 ± 59/4 سال با میانه 4 سال بود. کمترین مدت زمان وجود علائم برابر 1 سال و بیشترین زمان برابر 20 سال بود. در بررسی فراوانی علائم تشنج سایکوژنیک غیر صرعی در گروه های جنسی بیشترین فراوانی علائم در جنس مونث با فراوانی برابر 26 مورد (27/47 درصد) مشاهده شد. تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشد (113/0p=). در بررسی فراوانی علائم تشنج سایکوژنیک غیر صرعی در گروه های سنی مختلف، بیشترین فراوانی علائم در گروه سنی 40-30 سال با فراوانی برابر 15 مورد (3/27 درصد) مشاهده شد. تفاوت آماری معنی داری بین گروه های سنی مختلف مشاهده نشد (708/0p=).