سازگاری با دیابت و ارتباط آن با عوامل فردی، اجتماعی و بالینی در بیماران دیابتی نوع دو مراجعه کننده به مراکز آموزشی درمانی دانشگاه های علوم پزشکی شمال غرب در سال- 1395
Abstract
چکیده: مقدمه: دیابت ملیتوس یکی از چالش برانگیزترین و تهدید کننده ترین بیماری مزمن قرن بیست و یکم می باشد. ابتلاء به این بیماری با ایجاد تنش و تغییرات در عملکرد فردی، بین فردی و اجتماعی همراه است. شناخت دقیق سازگاری با دیابت پیش نیاز مدیریت آن می باشد. این مطالعه با هدف بررسی سازگاری و عوامل فردی- اجتماعی و بالینی مرتبط با آن در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو در شمال غرب کشور انجام شد.
روش کار: این پژوهش یک توصیفی همبستگی است که بر روی بیماران دیابتی نوع دو مراجعه به درمانگاه های دیابت بیمارستان های امام رضا و سینا در تبریز، بیمارستان امام در ارومیه و امام خمینی اردبیل و ولیعصر زنجان در سال 1395 بر روی 800 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو به روش نمونه گیری در دسترس انجام شد.ابزار مطالعه پرسشنامه شامل دو قسمت بود.قسمت اول مشخصات فردی – اجتماعی و بالینی مشارکت کنندگان و - قسمت دوم شامل 43 بیانیه در مورد سازگاری با بیماری دیابت نوع دو بود. داده ها با استفاده از روش های آماری توصیفی و استنباطی (T Test , ANOVA و پیرسون) در سطح معنی داری 05/0>P و با نرم افزار SPSS21 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج:
میانگین نمره سازگاری (88/23±24/166) ازمحدوده نمره قابل کسب 215-43 بود که از سطح متوسط به بالایی برخوردار بود. هم چنین یافته ها نشان داد بین سازگاری و متغیرهای جنس،سن، وضعیت تاهل، سطح آموزش، تعداد فرزندان، وضعیت شغلی، وضعیت درآمد، سابقه دیابت در خانواده، سابقه بستری، سابقه بیماری قبلی، نوع درمان دریافتی، استفاده از دستگاه گلوکومتری،مصرف سیگار، وضعیت اقتصادی، وضعیت اشتغال، تحصیلات و در صد هموگلوبین گلیکوزیله ارتباط آماری معنی داری وجود داشت(p≤0.05).
نتیجه¬گیری: میانگین سازگاری بیماران دیابتی نوع دو در حد متوسط بود و تعدادی از متغیرهای زمینه ای با سازگاری بیماران دیابتی نوع دو در ارتباط می باشند که با شناسایی، تعدیل تعدادی از این عوامل و حمایت خانواده و جامعه می تواند در رفتارهای خود مراقبتی و ارتقای سطح سازگاری این بیماران دخیل باشد.