تعیین سمیت سلولی و سمیت ژنتیکی آسکوربیل پالمیتات رد رده سلولیHUVEC

Abstract

مقدمه و هدف : روغنها و چربيها از مهمترين اجزاي تشكيل دهنده غذاي انسان به شمار ميروند که در طی نگهداری اکسیده میشوند و کیفیت تغذیه ای آنها کاهش مییابد برای جلوگیری از اکسیداسیون، افزودن موادی به نام آنتی اکسیدان توصیه شده است آنتی-اکسیدانهایی که در تولید روغنهای خوراکی مورد استفاده قرار میگیرند شامل آنتی-اکسیدانهای طبیعی و سنتتیک هستند از آنتیاکسیدانهای سنتتیک پر مصرف میتوان به BHA, BHT, TBHQ, PG, و AP اشاره کرد آنتی اکسیدانهای سنتتیک به دلیل داشتن فعالیت آنتی اکسیدانی بالا و توانایی بالقوه در به دام انداختن رادیکالهای آزاد و مقرون به صرفه بودن، نسبت به آنتی اکسیدانهای طبیعی در صنعت جایگاه خاصی دارد. در کنار مزایای فوق مطالعات نشان داده است که آنتی اکسیدانهای سنتتیک اثرات نامطلوبی در بدن انسان دارند. بر این اساس این مطالعه با هدف تعیین سمیت سلولی، مولکولی و ژنتیکی و آنتی اکسیدان آسکوربیل پالمیتات در رده سلولی HUVEC طراحی گردید. مواد و روش ها: جهت انجام آزمون های سمیت سلولی و ژنتیکی سلول های HUVEC با غلظت های مختلف آسکوربیل پالمیتات (40،20 ،10،5، و صفر میکرومول) در دو زمان اختصاصی 24 و 48 ساعت تیمار شدند. جهت تعیین سمیت سلولی با استفاده از تست MTT و فلوسایتومتری و سمیت ژنتیکی با استفاده از Real Time PCR استفاده شد. همچنین برای تعیین برهم کنش آسکوربیل پالمیتات با سرم آلبومین از متدهای اسپکتروسکوپی و رزونانس پلاسمون سحطی استفاده شد. یافته ها : نتایج تست MTT برای تعیین زنده مانی سلولی آنتی اکسیدان آسکوربیل پالمیتات بعد از ۲۴ و 48 ساعت نشان داد که غلظت مهاری ( IC50 ) به ترتیب برابر 120 و 240 میکرومولار می باشد. رخداد مرحله آپوپتوزیس سلولی در سلول های تیمار شده با آسکوربیل پالمیتات و رنگ آمیزی شده با annexin-V با استفاده از دستگاه فلوسایتومتری ارزیابی شد. همچنین نتایج حاصل از ارزیابی سمیت ژنتیکی سلولهای تیمار شده با آسکوربیل پالمیتات با استفاده از Real Time PCR نشان داد که این افزودنی با افزایش بیان ژنهای کاسپاز 8 و کاهش بیان BCLx باعث وقوع آپوپتوز میشود. برهمکنش بین آسکوربیل پالمیتات و آلبومین با استفاده از روشهای اسپکتروفتومتری حاکی از این بود که کاهش جذب و نشر و خاموش شدن فلورسنس آلبومین، با افزودن آسکوربیل پالمیتات به دلیل تشکیل کمپلکس بین این دو ماده است. نتیجه گیری: چون دوزهای بالاتر این ماده اثر سمی بر سلول دارد بهتر است تدابیر لازم برای کاهش مقدار مصرف این ماده در غذاها اندیشیده شود و از آنتی اکسیدان های طبیعی در کنار این ماده برای جایگزینی بخشی از ان استفاده گردد.