بررسی اثرات نانو ذرات خودتجمعی برپایه ی پپتیدهای نافذ سلولی برروی بیان و فعالیت ABCB1
Abstract
سرطان هنوز هم یکی از مهمترین علل مرگ و میر در سراسر جهان میباشد بنابراین، رویکردهای متنوعی برای درمان آن به کار گرفته می شود. شیمی درمانی یکی از رویکردهای رایج در درمان بیشتر سرطان هاست. یکی از داروهای رایج در شیمی درمانی داروی دوکسوروبیسین میباشد که در سرطان های مختلفی کاربرد دارد. یکی از موانع شیمی درمانی مقاومت است که به وسیله ی پمپ ایفلاکس P-gp در غشای سلولی ایجاد می شود و فراهمی زیستی داروها را در سلول های سرطانی کم می کند. مطالعات نشان داده است که توالی های کوتاه پپتیدی می توانند مقاومت را مهار کرده و شیمی درمانی را بهبود بخشند.
اهداف:
هدف این مطالعه سنتز توالی های پپتیدی بر پایه ی تریپتوفان، لیزین و آرژینین و بررسی اثرات آنها بر بیان و فعالیت ژن ABCB1 که مسئول مقاومت دارویی در رده ی سلولی A549 کارسینومای ریه می باشد. همچنین بررسی میزان جذب سلولی پپتیدها در سلول های سرطانی از دیگر اهداف مطالعه می باشد.
پپتیدها به روش سنتز فاز جامد تولید شدند. ویژگی های پپتیدها با میکروسکوپ SEM و Zeta Sizer بررسی شد. جذب سلولی با میکروسکوپ فلورسنس و فلوسیتومتری مطالعه شد. تجمع سلولی رودامین با اسپکتروفوتومتر بررسی شد. اثرات سمیت دوکسوروبیسین در حضور پپتیدها با MTT Assay ارزیابی شده و بیان ژن ABCB1 با روش Real Time PCR اندازه گیری شد.
نتایج حاصل از MTT نشان داد که در حضور Poly R در غلظت Mµ50، 50.42% سلول ها پس از 24 ساعت زنده ماندند. 52.51% سلولها در حضور Poly K پس از 24 ساعت در غلظت 15 µM زنده ماندند. در نتایج MTT 48 ساعت 4 توالی W4K4، ٌWRQGR، Poly R و Poly K در غلظت µM 50 سمیت دوکسوروبیسین را افزایش دادند. در سلول های تیمار شده با دارو 59.41% سلول ها زنده ماندند.این در حالی بود که در حضور پپتیدهای W4K4، WRQGR، Poly R و Poly K به ترتیب 77 %،45.16%، 42.64% و 44.89% سلول ها زنده ماندند. MTT 72 ساعت هیج تغییر چشمگیری در مقایسه با گروه کنترل به همراه نداشت. در مقایسه با سلول های A549، پپتیدهای نافذ سلولی بیان ژن ABCB1 را مهار کردند. W4K4 باعث بروز پایین ترین میزان بیان ژن بود. همه ی پپتیدها تجمع رودامین را افزایش دادند. Poly K بیشترین اثر را نشان داد که تقریبا 20 برابر گروه کنترل بود.این مطالعه نشان داد که پپتیدهای طراحی شده کارایی شیمی درمانی را بهبود بخشیده و موفق به غلبه بر عملکرد P-gp شدند.